نامه بهروز جاوید تهرانی، زندانی سیاسی به بان کی مون، دبیر کل سازمان ملل متحد
http://mohandestabarzadi.blogfa.com/post-1856.aspx
خدمت ریاست محترم سازمان ملل متحد، جناب آقای بان کی مون،
با درود فراوان
احتراما اینجانب بهروز جاوید طهرانی زندانی سیاسی حکومت ایران بیش از 10 سال است که در یکی از مخوف ترین زندان های این رژیم زندان رجائی شهر کرج ( گوهردشت ) بدون انجام هیچ گونه جرم یا بزه زندانی می باشم . در این مدت گذشته از تمام موارد نقض حقوق بشر در هنگام بازداشت، بازجوئی و دادگاه های ناعادلانه و نامشروع شاهد هزاران هزار مورد نقض حقوق بشر تنها در این زندان مخوف بوده ام .
بنده شاهدی زنده از 10 سال جنایت، شکنجه، بی عدالتی، اعدام، فساد اداری موجب ظلم مضاعف، مرگ بیماران به علت تأخیر در درمان به موقع و خودکشی زندانیان و ... بوده ام . در انفرادی های سالن 2 بند 1 زندانیان را تنها برای گرفتن انتقام و نه به دلیل اجرای عدالت با باتون، چماق، کابل و در مواردی با باطوم برقی مورد ضرب و شتم قرار می دهند تا جایی که به خود ادرار کنند . سال گذشته جوانی بر اثر همین ضربات باتون فوت کرد . در این انفرادی ها زندانی را با دست بند از پشت و پابند می کنند و چندین روز وی را در آن حالت عذاب آور در سلول خویش رها می کنند و تنها زمانی دست بند و پابند وی را باز می کنند که حاضر شود علیه خود و خانواده اش حرف های رکیک بزند . در انفرادی های سالن 2 حمام به صورت یک امتیاز قلمداد می شود و گاها حتی یک ماه طول می کشد تا زندانی را به حمام ببرند . اگر زندانی در مقابل زندانبان تسلیم نباشد حتی از رفتن به دستشوئی نیز محروم می باشد . چیزی به نام هواخوری در این سالن وجود ندارد و در تاریخچه آن بی سابقه است . رادیو، تلویزیون، روزنامه، تلفن، ملاقات، هواخوری و کتاب در این انفرادی ها ممنوع است .
زندانبان ها به صورت تحقیر و توهین زندانیان را خطاب می کنند استفاده از دکتر به صورت امتیازی هست که نصیب هر کسی نمی گردد . بیماری را در انفرادیهای سالن 2 به نام داریوش ارجمند سراغ دارم که مدت ۵/۲ سال است که در این انفرادی ها زندانی است . وی به بیماری ایدز مبتلا است و مدت ها است بهداری زندان قرص های آنتی بیوتیک وی را قطع نموده تا زودتر بمیرد . حتی بتادین و پمادی که برای زخم های یک بیمار مبتلا به ایدز لازم است به وی داده نمی شود . زندانبان ها می ترسند درب سلول وی را باز کرده و وی را به توالت و حمام بفرستند حتی چراغ سلول وی که مدتها سوخته را کسی عوض نمی کند .
بند ما توسط فردی به نام حسن آخریان مدیریت می گردد وی به مواد مخدر و محرک از نوع انفمتان ( معروف به شیشه ) اعتیاد دارد و غالبا رفتار جنون آمیزی با زندانیان دارد . هر گونه اعتراضی به رفتار غیر معقول وی با انفرادی های سالن 2 روبرو است . وی به تازگی دوربین های یکی از اتاقها را کنده و آن را به اتاق شکنجه بدل نموده است .
ریاست زندان رجائی شهر کرج بر عهده شخصی بنام علی حاج کاظم است وی انسانی فاسد و رشوه خوار است که اجازه هر جنایتی را به زیر دستان خود داده است . در سال 1384 بیش از 10 مورد شناسائی شده توسط بنده وجود دارد که وی اقدام به فروش اعضای بدن زندانیان بدون اجازه آنها کرده بود . در این مورد بهداری زندان نیز کاملا دست داشت . این زندانیان اغلب از بین کسانی انتخاب می شدند که اجرای حکم اعدام آنها نزدیک بود . از این زندانیان اعضای بدنشان بدون اجازه فروخته شده است 3 زندانی را نام می برم، افشین کریمی، شروین گودرزی و احمد حنانی .
در این زندان رسیدگی به موقع درمان پزشکی یک امتیاز مهم تلقی می گردد . می گویند زندانی حق ندارد ماهی یک بار بیشتر مریض شود و به نزد پزشک برود . دوست نزدیک من امیر حسین حشمت ساران سال گذشته به علت نرسیدن به موقع درمان پزشکی فوت کرد .
مورد دیگر اینکه کمبود فضای اتاق ها و هواخوری و تراکم جمعیت در این زندان به حدی بالا است که تمام زندانیان به شدت عصبی و کلافه شده اند و امکان استفاده از سرویس های بهداشتی نیز در سالن های غیر انفرادی محدود است . اینجا تعداد بسیار محدودی از سالن ها از امکان تخت بهره مند هستند تنها 4 سالن از 24 سالن زندان و سالن هایی که در آنها تخت وجود ندارد زندانیان حتی برای خوابیدن به علت کمبود فضا با مشکل روبرو هستند . این خود یکی از مصادیق بارز شکنجه در زندان رجائی شهر کرج محسوب می گردد . در سالن 1 و 3 بند 1 بیماران روانی و مجانین با زندانیان سالم نگه داری می شوند که این موضوع باعث سوء رفتار با این بیماران می گردد و هم زندانیان سالم را کلافه می کند .
جناب بان کی مون نمی خواهم سخن به درازا کشد ولی نه تنها از طرف خود بلکه از طرف تمام زندانیان سیاسی و عادی که به محضر شما بزرگوار دسترسی ندارند تقاضا دارم در بازدید خود از کشور زیبای ما از زندان رجائی شهر کرج ( گوهردشت ) نیز دیدن فرمایید . بی شک افتخاری برای بنده است اگر اجازه دهید در این بازدید شما و مشاوران تان را همراهی کرده و به عنوان یک راهنما زوایای تاریک شکنجه گاه های این زندان را به همراه تمام موارد نقض حقوق بشر آن به شما و همراهان معرفی نمایم . مسلما بازدید شما از ایران و به خصوص این زندان فضا را اندکی برای 3000 واندی زندانی مستقر در زندان رجائی شهر کرج بازتر خواهد کرد ولی باز هم شواهد و مدارک و موارد بسیاری برای مشاهده وجود دارد .
بی صبرانه در انتظار مقدم پر خیر و برکت شما ییم .
بهروز جاوید طهرانی، زندانی سیاسی و فعال حقوق بشر
29 فوردین 1389
زندان رجائی شهر کرج ( گوهردشت )، سالن 1، بند 1
گزارش فوق به دفتر آقای بان کی مون دبیر کل سازمان ملل ارسال شد .( فعالین حقوق بشر و دموکراسی در ایران )
+ نوشته شده توسط در سه شنبه سی و یکم فروردین 1389
http://mohandestabarzadi.blogfa.com/post-1856.aspx
خدمت ریاست محترم سازمان ملل متحد، جناب آقای بان کی مون،
با درود فراوان
احتراما اینجانب بهروز جاوید طهرانی زندانی سیاسی حکومت ایران بیش از 10 سال است که در یکی از مخوف ترین زندان های این رژیم زندان رجائی شهر کرج ( گوهردشت ) بدون انجام هیچ گونه جرم یا بزه زندانی می باشم . در این مدت گذشته از تمام موارد نقض حقوق بشر در هنگام بازداشت، بازجوئی و دادگاه های ناعادلانه و نامشروع شاهد هزاران هزار مورد نقض حقوق بشر تنها در این زندان مخوف بوده ام .
بنده شاهدی زنده از 10 سال جنایت، شکنجه، بی عدالتی، اعدام، فساد اداری موجب ظلم مضاعف، مرگ بیماران به علت تأخیر در درمان به موقع و خودکشی زندانیان و ... بوده ام . در انفرادی های سالن 2 بند 1 زندانیان را تنها برای گرفتن انتقام و نه به دلیل اجرای عدالت با باتون، چماق، کابل و در مواردی با باطوم برقی مورد ضرب و شتم قرار می دهند تا جایی که به خود ادرار کنند . سال گذشته جوانی بر اثر همین ضربات باتون فوت کرد . در این انفرادی ها زندانی را با دست بند از پشت و پابند می کنند و چندین روز وی را در آن حالت عذاب آور در سلول خویش رها می کنند و تنها زمانی دست بند و پابند وی را باز می کنند که حاضر شود علیه خود و خانواده اش حرف های رکیک بزند . در انفرادی های سالن 2 حمام به صورت یک امتیاز قلمداد می شود و گاها حتی یک ماه طول می کشد تا زندانی را به حمام ببرند . اگر زندانی در مقابل زندانبان تسلیم نباشد حتی از رفتن به دستشوئی نیز محروم می باشد . چیزی به نام هواخوری در این سالن وجود ندارد و در تاریخچه آن بی سابقه است . رادیو، تلویزیون، روزنامه، تلفن، ملاقات، هواخوری و کتاب در این انفرادی ها ممنوع است .
زندانبان ها به صورت تحقیر و توهین زندانیان را خطاب می کنند استفاده از دکتر به صورت امتیازی هست که نصیب هر کسی نمی گردد . بیماری را در انفرادیهای سالن 2 به نام داریوش ارجمند سراغ دارم که مدت ۵/۲ سال است که در این انفرادی ها زندانی است . وی به بیماری ایدز مبتلا است و مدت ها است بهداری زندان قرص های آنتی بیوتیک وی را قطع نموده تا زودتر بمیرد . حتی بتادین و پمادی که برای زخم های یک بیمار مبتلا به ایدز لازم است به وی داده نمی شود . زندانبان ها می ترسند درب سلول وی را باز کرده و وی را به توالت و حمام بفرستند حتی چراغ سلول وی که مدتها سوخته را کسی عوض نمی کند .
بند ما توسط فردی به نام حسن آخریان مدیریت می گردد وی به مواد مخدر و محرک از نوع انفمتان ( معروف به شیشه ) اعتیاد دارد و غالبا رفتار جنون آمیزی با زندانیان دارد . هر گونه اعتراضی به رفتار غیر معقول وی با انفرادی های سالن 2 روبرو است . وی به تازگی دوربین های یکی از اتاقها را کنده و آن را به اتاق شکنجه بدل نموده است .
ریاست زندان رجائی شهر کرج بر عهده شخصی بنام علی حاج کاظم است وی انسانی فاسد و رشوه خوار است که اجازه هر جنایتی را به زیر دستان خود داده است . در سال 1384 بیش از 10 مورد شناسائی شده توسط بنده وجود دارد که وی اقدام به فروش اعضای بدن زندانیان بدون اجازه آنها کرده بود . در این مورد بهداری زندان نیز کاملا دست داشت . این زندانیان اغلب از بین کسانی انتخاب می شدند که اجرای حکم اعدام آنها نزدیک بود . از این زندانیان اعضای بدنشان بدون اجازه فروخته شده است 3 زندانی را نام می برم، افشین کریمی، شروین گودرزی و احمد حنانی .
در این زندان رسیدگی به موقع درمان پزشکی یک امتیاز مهم تلقی می گردد . می گویند زندانی حق ندارد ماهی یک بار بیشتر مریض شود و به نزد پزشک برود . دوست نزدیک من امیر حسین حشمت ساران سال گذشته به علت نرسیدن به موقع درمان پزشکی فوت کرد .
مورد دیگر اینکه کمبود فضای اتاق ها و هواخوری و تراکم جمعیت در این زندان به حدی بالا است که تمام زندانیان به شدت عصبی و کلافه شده اند و امکان استفاده از سرویس های بهداشتی نیز در سالن های غیر انفرادی محدود است . اینجا تعداد بسیار محدودی از سالن ها از امکان تخت بهره مند هستند تنها 4 سالن از 24 سالن زندان و سالن هایی که در آنها تخت وجود ندارد زندانیان حتی برای خوابیدن به علت کمبود فضا با مشکل روبرو هستند . این خود یکی از مصادیق بارز شکنجه در زندان رجائی شهر کرج محسوب می گردد . در سالن 1 و 3 بند 1 بیماران روانی و مجانین با زندانیان سالم نگه داری می شوند که این موضوع باعث سوء رفتار با این بیماران می گردد و هم زندانیان سالم را کلافه می کند .
جناب بان کی مون نمی خواهم سخن به درازا کشد ولی نه تنها از طرف خود بلکه از طرف تمام زندانیان سیاسی و عادی که به محضر شما بزرگوار دسترسی ندارند تقاضا دارم در بازدید خود از کشور زیبای ما از زندان رجائی شهر کرج ( گوهردشت ) نیز دیدن فرمایید . بی شک افتخاری برای بنده است اگر اجازه دهید در این بازدید شما و مشاوران تان را همراهی کرده و به عنوان یک راهنما زوایای تاریک شکنجه گاه های این زندان را به همراه تمام موارد نقض حقوق بشر آن به شما و همراهان معرفی نمایم . مسلما بازدید شما از ایران و به خصوص این زندان فضا را اندکی برای 3000 واندی زندانی مستقر در زندان رجائی شهر کرج بازتر خواهد کرد ولی باز هم شواهد و مدارک و موارد بسیاری برای مشاهده وجود دارد .
بی صبرانه در انتظار مقدم پر خیر و برکت شما ییم .
بهروز جاوید طهرانی، زندانی سیاسی و فعال حقوق بشر
29 فوردین 1389
زندان رجائی شهر کرج ( گوهردشت )، سالن 1، بند 1
گزارش فوق به دفتر آقای بان کی مون دبیر کل سازمان ملل ارسال شد .( فعالین حقوق بشر و دموکراسی در ایران )
+ نوشته شده توسط در سه شنبه سی و یکم فروردین 1389
پستها
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر