پی نوشت پنجم مهرماه 1397: لطفاً برای ویرایش تازه این مقاله به لینک زیر مراجعه کنید
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
آیا نسل جدید برای وضعیت انقلابی
آمادگی دارد
http://iranscope.blogspot.com/2014/12/blog-post.html
http://iranscope.blogspot.com/2014/12/blog-post.html
http://www.ghandchi.com/840-nasle-jadid.htm
قبل از ورود به اصل بحث پیشتر هم خاطر نشان کردم نقل قول از لنین بمعنی تأیید او نیست (1).
لنین وضعیت انقلابی را در کتاب "دولت و انقلاب" با سه ویژگی تعریف می کند:
1. حفظ سلطه طبقات حاکم به شکل گذشته غیرممکن می شود و دیگر نمی توانند به روال گذشته اعمال قدرت کنند.
2. با سقوط ناگهانی سطح زندگی بخش بزرگی از جمعیت، مشقت و ستم بر طبقات محروم شدیدتر از اوضاع عادی می شود.
3. اوج گیری قابل ملاحظه فعالیت های سیاسی و رشد سریع رفتار مبارزه جویانه در میان عموم مردم دیده می شود.
بطور خلاصه وضعیت انقلابی یعنی "پایینی" ها ادامه زندگی به شیوه کهنه را نمی خواهند و "بالایی" ها نیز قادر به ادامه حکومت به شیوه کهنه نیستند.
آیا وضعیت انقلابی همیشه به پیروزی مخالفان منجر می شود؟ خیر. اگر نیرویی قادر به گرفتن قدرت نباشد، می توان از یکسو فروکش وضعیت انقلابی و از سوی دیگر استحاله رژیم را شاهد بود. مثلاً وضعیت انقلابی در خردادماه 1342 در ایران نتیجه اش چنین بود.
در سال 1357 در ایران سکولاردموکرات ها فاقد سازمانی بودند که بتوانند در وضعیت انقلابی که در بهمن ماه 1357 پیش آمد قدرت را بگیرند اما روحانیت به رهبری آیت الله خمینی چنین تشکیلاتی را داشت و با حمایت سکولار دموکراتها که فکر می کردند هر انقلابی ترقی خواهانه است، قدرت را گرفت.
آیا نسل جدید در ایران در صورت شکل گیری وضعیت انقلابی در آینده نزدیک سازمانی برای گرفتن قدرت دارد؟ آنچه مسلم است این نسل چندان شباهتی به نسل جنبش سبز ندارد و از رهبری آن دوران هم تبعیتی ندارد و بنظر می رسد بیشتر با آنارشیسم خود را تعریف می کند (2).
در شرایط عدم وجود حزبی ترقی خواه این نسل هم می تواند دوباره تلاشش نظیر نسل 1357 به پیروزی نیروئی بیانجامد که برنامه اش پیشبرد جامعه به جلو نبوده و در فکر احیاء گذشته است. 36 سال پیش نسل جوان آن روز به رغم انتقاد از حزب توده و جبهه ملی فکر می کردند در اتحادی به رهبری نیروئی ارتجایی که می خواست گذشته 57 سال پیش را احیا کند می شود انقلابی کرد که آزادی، ترقی و پیشرفت به ارمغان آورد و به رغم همه تلاشها و فداکاری ها نابود شدند و در این سالها فقط افسوس زندگی از دست رفته خود را خورده اند (3).
اما با آنارشیسم هم نمیشود قدرت را گرفت و تجربه مصر در چند سال اخیر بخوبی این واقعیت را نشان میدهد. برای ساختن سازمان و حزب سیاسی باید پلاتفرم و برنامه حزبی تدوین کرد و آن را مبنای تشکیلات قرار داد. کدام آرشیتکتی دیده اید که ساختمان مطلوبی را بدون کار روی نقشه ساختمان، خلق کرده باشد (4).
به امید جمهوری آینده نگر دموکراتیک و سکولار در ایران
قبل از ورود به اصل بحث پیشتر هم خاطر نشان کردم نقل قول از لنین بمعنی تأیید او نیست (1).
لنین وضعیت انقلابی را در کتاب "دولت و انقلاب" با سه ویژگی تعریف می کند:
1. حفظ سلطه طبقات حاکم به شکل گذشته غیرممکن می شود و دیگر نمی توانند به روال گذشته اعمال قدرت کنند.
2. با سقوط ناگهانی سطح زندگی بخش بزرگی از جمعیت، مشقت و ستم بر طبقات محروم شدیدتر از اوضاع عادی می شود.
3. اوج گیری قابل ملاحظه فعالیت های سیاسی و رشد سریع رفتار مبارزه جویانه در میان عموم مردم دیده می شود.
بطور خلاصه وضعیت انقلابی یعنی "پایینی" ها ادامه زندگی به شیوه کهنه را نمی خواهند و "بالایی" ها نیز قادر به ادامه حکومت به شیوه کهنه نیستند.
آیا وضعیت انقلابی همیشه به پیروزی مخالفان منجر می شود؟ خیر. اگر نیرویی قادر به گرفتن قدرت نباشد، می توان از یکسو فروکش وضعیت انقلابی و از سوی دیگر استحاله رژیم را شاهد بود. مثلاً وضعیت انقلابی در خردادماه 1342 در ایران نتیجه اش چنین بود.
در سال 1357 در ایران سکولاردموکرات ها فاقد سازمانی بودند که بتوانند در وضعیت انقلابی که در بهمن ماه 1357 پیش آمد قدرت را بگیرند اما روحانیت به رهبری آیت الله خمینی چنین تشکیلاتی را داشت و با حمایت سکولار دموکراتها که فکر می کردند هر انقلابی ترقی خواهانه است، قدرت را گرفت.
آیا نسل جدید در ایران در صورت شکل گیری وضعیت انقلابی در آینده نزدیک سازمانی برای گرفتن قدرت دارد؟ آنچه مسلم است این نسل چندان شباهتی به نسل جنبش سبز ندارد و از رهبری آن دوران هم تبعیتی ندارد و بنظر می رسد بیشتر با آنارشیسم خود را تعریف می کند (2).
در شرایط عدم وجود حزبی ترقی خواه این نسل هم می تواند دوباره تلاشش نظیر نسل 1357 به پیروزی نیروئی بیانجامد که برنامه اش پیشبرد جامعه به جلو نبوده و در فکر احیاء گذشته است. 36 سال پیش نسل جوان آن روز به رغم انتقاد از حزب توده و جبهه ملی فکر می کردند در اتحادی به رهبری نیروئی ارتجایی که می خواست گذشته 57 سال پیش را احیا کند می شود انقلابی کرد که آزادی، ترقی و پیشرفت به ارمغان آورد و به رغم همه تلاشها و فداکاری ها نابود شدند و در این سالها فقط افسوس زندگی از دست رفته خود را خورده اند (3).
اما با آنارشیسم هم نمیشود قدرت را گرفت و تجربه مصر در چند سال اخیر بخوبی این واقعیت را نشان میدهد. برای ساختن سازمان و حزب سیاسی باید پلاتفرم و برنامه حزبی تدوین کرد و آن را مبنای تشکیلات قرار داد. کدام آرشیتکتی دیده اید که ساختمان مطلوبی را بدون کار روی نقشه ساختمان، خلق کرده باشد (4).
به امید جمهوری آینده نگر دموکراتیک و سکولار در ایران
سام قندچي، ناشر و سردبير
ايرانسکوپ
http://iranscope.blogspot.com
http://www.iranscope.com
http://www.ghandchi.com
دهم آذر ماه 1393
December 1, 2014
پانویس:
1. بحثی درباره سازمان انقلابیون حرفه ای لنین
http://iranscope.blogspot.com/2014/11/blog-post_29.html
2. جوانان امروز چندان شباهتی به نسل جنبش سبز ندارند
http://iranscope.blogspot.com/2014/11/blog-post_62.html
3. کتاب ايران آينده نگر
http://www.ghandchi.com/500-FuturistIran.htm
4. پلاتفرم حزب آينده نگر
http://www.ghandchi.com/348-HezbeAyandehnegar.htm
متون برگزیده:
http://featured.ghandchi.com
پستها
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر