بهروز سورن: درباره اخراج منصور اسانلو از هیئت مدیره سندیکای واحد

نیمه شب نوشته ها – 41 – درباره اخراج منصور اسانلو از هیئت مدیره سندیکای واحد

بهروز سورن

http://www.gozareshgar.com/10.html?&tx_ttnews[tt_news]=19898&tx_ttnews[backPid]=23&cHash=f11cf7f86b42a6bac7ee57b05119a8d1

اینکه سندیکای کارگران شرکت واحد تهران و حومه ترجیح میدهد که امکانات ارتباطی بین المللی خود را خویشتن بدست گیرد نیز کاملا صحیح است. اینکه سندیکای واحد اعلام میکند که هیچ فرد یا نهادی بعنوان نماینده در خارج از کشور ندارد نیز قابل درک است اما فرمان حمایت نکردن از منصور اسانلو در خارج از کشور کدام صیغه ایست!

 اسانلو بی تردید فعالی کارگری و مجرب است و در تاریخچه سندیکائی کشورمان چهره ای  شناخته شده و سمبلی از سالها مقاومت در مخفی گاههای جمهوری اسلامی و شکنجه گاه هایش می باشد.

قطعا سندیکای رانندگان شرکت واحد تهران و حومه محق هستند که نسبت به تغییرات در درون خود جابجائی ها را بمنصه انتخاب و آراء بگذارند و دمکراسی را در درون خود و کارگران رایج سازند. قطعا خود آنها می توانند معین کنند که جه کسانی و چه ارگانی شایسته بدست گیری اهرم های هدایت اراده مشترک اعضا و وابستگان به این سندیکا را دارند.

از میان متن برکناری که در پائین صفحه می خوانید قبل از دریافت های اطلاعاتی مضمونی از نا امیدی پراکنی و یاس را مشاهده می کنیم که تخریب منصور اسانلو را در نظر دارد. اینکه سندیکا ایشان را در پست سابق خود ابقا نمی کند کاملا قابل فهم است.

اینکه سندیکای کارگران شرکت واحد تهران و حومه ترجیح میدهد که امکانات ارتباطی بین المللی خود را خویشتن بدست گیرد نیز کاملا صحیح است. اینکه سندیکای واحد اعلام میکند که هیچ فرد یا نهادی بعنوان نماینده در خارج از کشور ندارد نیز قابل درک است اما فرمان حمایت نکردن از منصور اسانلو در خارج از کشور کدام صیغه ایست! منصور اسانلو هر چه کرده باشد بعنوان فعال کارگری مجرب و زخم دیده بنا به هر دلیلی از مرزها عبور کرده است و جان عزیزش را به این سوی مرزها رسانده است.

فراموش نکنیم که زبان سبزش را در درون سیاهجالهای جمهوری اسلامی بریدند و مدتهای طویل او را در رندانهای خود تحت فشار و شکنجه نگه داشتند و از بخت بدش! از او نستاندند.

آنچه از فحوی اطلاعیه مزبور دریافت میشود را میتوان به دو بخش تقسیم کرد.

بخش اول که بر دیسیپلین و نظم کارگری در درون سندیکا تاکید دارد و چه اسانلو باشد یا دیگری میبایستی تابعی از اراده دمکراتیک جمعی آن نهاد باشد.

بخش دوم سرنوشت فعالی کارگری و شناخته شده و زخم خورده ای است که گویا میبایستی از حمایت ها نیز برخوردار نباشد.

به همین ترتیب اطلاعیه مزبور ضمن شفافیت بخشیدن به موازین آئین نامه ای خود اما نتوانسته است ارتباطی اومونایستی با بیرون از خود و با زخم خورده ای از دیار کارگران که بنا به هر دلیلی در خارج بسر میبرد, برقرار کند. این نکته ایست که مکررا  در آینده و در محافل کارگری به نقد و بررسی گذاشته خواهد شد.

با امید به همه جانبه نگری در سیاست های کارگری

موفق باشید
بهروز سورن
22-01-2013
sooren001@yahoo.de

iran#