Iranscope Blog بلاگ ايرانسکوپ : 08/01/2015

http://iranscope.blogspot.com/2015/08/blog-post_31.html

کشاورزی، راه رقابت ایران در اقتصاد گلوبال نیست

کشاورزی، راه رقابت ایران در اقتصاد گلوبال نیست

متأسفانه برخی باورهای رایج در اپوزیسیون در مورد پتانسیل کشاورزی ایران نقد نشده است. پیش از انقلاب 57 تصور بر این بود که منافع امپریالیست ها در لطمه زدن به رشد کشاورزی ایران و فروش محصولات خود است، و بعد از انقلاب نیز مثلاً همین اواخر گفته می شد که دولت احمدی نژاد با تسهیل واردات کشاورزی که کمر کشاورزان را در داخل شکسته، باعث ضعف تولید کشاورزی کشور شده است. و بالاخره بسیاری از فعالین اپوزیسیون امروز خوشحالند که دولت حسن روحانی، کشاورزی را در اهمیت نخست جهت تامین امنیت ملی اعلام کرده است. شکی نیست که بخاطر امنیت ملی، برای هر کشوری ضروری است که تولید کشاورزی داخلی خود را در حد معینی، حتی بقیمت دادن یارانه های هنگفت به کشاورزان، حفظ کند همانگونه که در بسیاری از کشورهای اروپای غربی شاهد چنین سیاستهایی هستیم. اما این کار به این معنی نیست که این کشورها قادر خواهند شد با تولید کشاورزی خود در اقتصاد گلوبال رقابت کنند.

دو عنصر اصلی لازم برای تولید کشاورزی آب و زمین حاصلخیز است. در ایران اساساً آب کم است و زمین های ایران نیز به استثنا سواحل دریای مازندران، چندان حاصلخیز نیست. از عربستان بهتر است اما زمینی مشابه منطقه میدوِست در آمریکا را که در آن بیشتر گندم دنیا تولید می شود، در ایران نداریم. در اوکراین در نزدیکی دریای سیاه چنین زمینی وجود دارد اما عوامل دیگر کشاورزی مانع تولید موفق بوده، و در ناحیه مرزی برزیل و آرژانتین هم چنین زمین های حاصلخیزی وجود دارند و به همین دلیل نیز برزیل صادر کننده لوبیا سویا، و قادر به رقابت گلوبال در عرصه کشاورزی بوده، در حالیکه حتی چین وارد کننده لوبیا سویا از برزیل و گندم از آمریکا است.

در نتیجه گرچه برای امنیت ملی باید حد معینی از تولید کشاورزی را در ایران حتی بقیمت پرداخت یارانه به کشاورزان حفظ کرد اما این انتظار که تصور کنیم دولتی مترقی بتواند خیلی بهتر از دولت شاه یا جمهوری اسلامی، کاری کند که دیگر وارد کننده محصولات کشاورزی نباشیم و حتی در اقتصاد گلوبال در عرصه کشاورزی رقابت کنیم، دور از واقعیت است. رشد مکانیزاسیون، استفاده از کود شیمیایی، حتی رشد "جی ام او" نمی تواند در واقعیت پتانسیل کشاورزی ایران تغییر چندانی دهد. اگر چین توانسته با تولیدات صنایع سبک در اقتصاد گلوبال رقابت کند و ژاپن توانسته با اتوموبیل سازی و صنعت فولاد در رقابت های گلوبال موفق باشد، ایران نیز باید راه خود را پیدا کند و از درآمد کنونی نفت استفاده کند و بر عرصه ای از تولید دست بگذارد که برای کشور فرصت رقابت موفق آمیز را در سطح بین المللی فراهم کند و آن عرصه تولید کشاورزی نیست. البته عقب ماندگی های کشاورزی ایران را در نقاط مختلف کشور نباید توجیه کرد (1) اما راهکار اقتصاد فرانفتی ایران را نباید در کشاورزی جستجو کرد.

به امید جمهوری آینده نگر دموکراتیک و سکولار در ایران

سام قندچی، ناشر و سردبير ایرانسکوپ

http://www.ghandchi.com
نهم شهریور ماه 1394
August 31, 2015

پانویس:

1. کشاورزی در کردستان
http://kurdeayandehnegar.blogspot.com/2006/05/1.html

متون برگزیده

----------------------
http://www.iranscope.com

یکشنبه، شهریور ۰۸، ۱۳۹۴

مقاله ای درباره رضا شاه به قلم اهریمن ایکس- به زبان انگلیسی

مقاله ای درباره رضا شاه به قلم اهریمن ایکس- به زبان انگلیسی
http://iranpoliticsclub.net/history/reza-shah/index.htm

متأسفانه این نویسنده مطالب خود را به زبان فارسی نمی نویسد اما نقطه نظرات ویژه خود را دارد که با نوشته هایی که به زبان فارسی در وب منتشر می شوند بسیار متفاوت است.

----------------------

https://www.facebook.com/behruz.nikzat/posts/1078749282150304

بهروز نیکذات: یک نفر باید باشد که ..

http://iranscope.blogspot.com/2015/08/blog-post_90.html

یک نفر باید باشد که
بدون ترسِ ِ هیچگونه قضاوتی برایش همه چیز را تعریف کنی
تمام حرف هایی راکه دارد آرام آرام درونت می گندد به زبان بیاوری
از آن حرف هایی که شب ها موقع خواب به بی رحمانه ترین شکل ممکن به سرت هجوم می آورند
و رسالتشان این است که خواب را از تو بگیرند
حرف هایی که وسط قهقهه هم اگر یادشان بیفتی لال می شوی!
یک نفر که وقتی تو دهن باز کردی نگوید آره می دانم، اصلا یک نفر باشد که هیچ چیز نداند
یک نفر باشد در این دنیا که نصیحت را بلد نباشد...
یک نفر که وقتی برایش تعریف میکنی که کارم دارد به جاهای باریک می کشد،
پوزخند نزند، به شوخی نگیرد
جدی بگیرد، خیلی هم جدی بگیرد،
آنقدر که یک سیلی جانانه مهمانت کند و با تمام قدرت اش بزند زیر گوشت
یک نفر که تجربه ی هیچ چیز را نداشته باشد،
مثل همه ی آنهایی که خود را علامه دهر می دانند نباشد!
وقتی که برایش تعریف میکنی دستپاچه شود، گوش بدهد،
برایت فتوا صادر نکند،
راه کار ندهد، فقط گوش کند ..
یک نفر که بداند این چیزهایی که تو تعریف میکنی جواب منطقی ندارد،
اصلا منطق در مقابل این حرف ها بیچاره است
خیلی از آدم ها میخواهند حرف بزنند صرفا برای اینکه دردشان آرام بگیرد
بعضی آدم ها درونشان روی کمربند زلزله است،
گاهی حرف می زنند تا ویرانی زلزله درونشان را به تعویق بیاندازند
حرف زدن گاهی مُسکن است،
آدم ها گاهی حرف می زنند نه برای اینکه چیزی بشنوند، نه اینکه کمک بخواهند
حرف می زنند که ویران نشوند
حرف می زنند که آرام بگیرند
مانند کسی که خود می داند چه روزی قرار است بمیرد، آرام می گیرند.
به قول آن رفیقمان که می گفت :
حرف هایی در دلم هست که حاضرم فقط به کسی بگویم که قرار است فردا بمیرد ...
همین.

منبع:

----------------------

شنبه، شهریور ۰۷، ۱۳۹۴

سایت تدارکاتی برای تأسیس حزب آینده نگر ایران

سایت تدارکاتی برای تأسیس حزب آینده نگر ایران
http://www.ghandchi.com/futuristparty/index.html

----------------------

https://vimeo.com/137640901

جمعه، شهریور ۰۶، ۱۳۹۴

محمد امینی، یک کلمه درباره تفاوت آزادی و دموکراسی

محمد امینی، یک کلمه، بیست و هشتم ماه اوت 2015
http://iranscope.blogspot.com/2015/08/2015_28.html

بحثی از آقای محمد امینی در مورد تفاوت دموکراسی و آزادی و توضیحاتی در مورد جمهوری، پوپولیسم، و مفهوم ملت مدرن که با کشور متفاوت است و از دل انقلاب مشروطه آمده و نخستین بار هم گویی توسط میرزا علی آخوند زاده به کار برده شده است و اینکه چرا مجلس برآمده از مشروطه مظهر اراده ملت شد و تحلیل آنکه چرا تفکیک دولت و ملت هنوز در ایران مطرح است.

8-28-2015 - یک کلمه - YAK KALAMEH from Andisheh TV on Vimeo.

منبع:

----------------------

http://iranscope.blogspot.com/2015/08/blog-post_28.html

گفتمانی با هدف ایجاد حزب آینده نگر ایران

https://sites.google.com/site/futuristparty

گفتمانی با هدف ایجاد حزب آینده نگر ایران

روز گذشته دوست عزیز آقای دکتر اسماعیل نوری علا مقاله ای را در سایت جنبش سکولار دموکراسی ایران در توضیح گفتمان آینده نگری در دنیای امروز منتشر کردند (1). این مقاله بصورت گفتاری نیز در تلویزیون میهن سعید بهبهانی ارائه شده است (2).

یکی از بنیانگذاران دیدگاه آینده نگری مدرن در جهان، ایرانی ای بوده است با نام فریدون اسفندیاری (3). خود نیز در این باره که چرا آینده نگری را برگزیدم توضیح داده ام (4). امروز پس از ایجاد "حزب اتحاد ملت ایران اسلامی"در داخل کشور، موضوع اینکه آینده نگرها به این حزب بپوندند یا حزب خود را ایجاد کنند در کانون بحثهای محافل سیاسی ایران قرار گرفته است (5).

پلاتفرم پیشنهادی برای ایجاد حزب آینده نگر به استثناً بند مربوط به فدرالیسم اساساً مورد توافق اکثریت آینده نگرهای ایرانی قرار دارد (6). دوسال پیش هم به روشنی توضیح داده شد که تا وقتی خطر جدی سوء استفاده تجزیه طلبان از فدرالیسم وجود داشته باشد، که می تواند به جنگ داخلی در ایران دامن بزند، بند فدرالیسم در پلاتفرم پیشنهادی حذف شده تلقی می شود (7).

اگر هدف این تلاشها تأسیس گروهی دیگر و اعلام نامی بود، که سالها پیش انجام شده بود، و با اولین اختلافات در عرصه سیاسی، انشعاب و تعطیل گروه غیرقابل اجتناب بود. مثلاً همین اکنون در مورد توافق اتمی ایران و آمریکا چنین وضعیتی برای جریانات مختلف سیاسی ایرانی بوجود آمده است. حتی موضوعی ادواری نظیر موضع در مورد انتخابات ایران و یا آمریکا می تواند چنین اثری بر احزاب سیاسی داشته باشد. شکی نیست کهن ترین احزاب نیز در مقاطعی دچار انشعاب شده اند و در پلاتفرم پیشنهادی، خروج یا انشعاب با عزت مشخصاً بعنوان حق به این شرح مطرح شده است: "حق جدائی علنی از حزب: حزب آینده نگر ایران در عین كوشش جهت عضو گیرى، و ضمن تأکید برمسؤل بودن اعضاء در مقابل برنامه ى حزب، می بایست در عین حال مدافع حق هر عضو براى جدایى علنى از حزب باشد. بعبارت دیگر خروج از حزب بایستى كاملأ آزاد بوده، و هیچگونه ترس و تهدیدى براى اعضاء بخاطركناره گرفتن از حزب وجود نداشته باشد." با اینحال به رغم به رسمیت شناختن فراکسیون ها و حق خروج و انشعاب، هدف، ایجاد حزبی نیست که نتواند قوام لازم را برای دوام خود کسب کند و به همین دلیل موضوع پلاتفرم دقیق، با وسواسی خاص دنبال شده است. امید است این گفتمان هرچه زودتر به ثمر برسد. برخی مطالب مرتبط با تدارک برای ایجاد حزب آینده نگر را در سایت زیر میتوانید مطالعه کنید (8).

به امید جمهوری آینده نگر دموکراتیک و سکولار در ایران

سام قندچی، ناشر و سردبير ایرانسکوپ

http://www.ghandchi.com
ششم شهریور ماه 1394
August 28, 2015

پانویس:

1. پيامبران سيارهء جديد ميمون ها
http://isdmovement.com/2015/0815/082815/082815.Esmail-Nooriala-Prophets-of-the-doosday.htm

2. لینک به یوتیوب برنامه تلویزیون میهن سعید بهبهانی

https://www.youtube.com/watch?v=vLKQSRsHV3M

3. ترانس-هومانیسم و یادی از فریدون اسفندیاری
http://www.ghandchi.com/368-transhumanism.htm

4. چرا آینده نگری را برگزیدم
http://www.ghandchi.com/988-why-futurism.htm

5. آینده نگر ها و حزب اتحاد
http://www.ghandchi.com/989-futurists-hezbe-etehad.htm

6. پلاتفرم حزب آینده نگر
http://www.ghandchi.com/348-HezbeAyandehnegar.htm

Futurist Party Platform
http://www.ghandchi.com/348-HezbeAyandehnegarEng.htm

7. فدرالیسم در برنامه پیشنهادی حزب آینده نگر ایران
http://www.ghandchi.com/754-federalism-va-iran.htm

Federalism in the Platform of Iran's Futurist Party
http://www.ghandchi.com/754-federalism-va-iran-eng.htm

8. سایت تدارک برای ایجاد حزب آینده نگر ایران

https://sites.google.com/site/futuristparty

متون برگزیده

http://isdmovement.com/2015/0815/082815/082815.Esmail-Nooriala-Prophets-of-the-doosday.htm

----------------------
http://www.iranscope.com

پنجشنبه، شهریور ۰۵، ۱۳۹۴

پيامبران سيارهء جديد ميمون ها

پيامبران سيارهء جديد ميمون ها

دکتر اسماعیل نوری علا

http://iranscope.blogspot.com/2015/08/blog-post_27.html

در اين مقاله می کوشم تا، با زبانی حتی المقدور ساده، به مخاطراتی اشاره کنم که نشانه هاشان را می توان از دل مباحث علم نوينی به نام «آينده نگری» (futurism) استخراج کرد. اين «آينده نگری» اگرچه با «پيش بينی» (forecasting) از يکسو و «برنامه ريزی» (planning)، از سوی ديگر، همسايگی دارد اما از نوعی «جبر فن سالارانه» نيز حکايت می کند که در سايهء آن همهء مفاهيم پيش بينی و برنامه ريزی ابعادی هستی شناختی می يابند و از ماجرای دردناکی حکايت می کنند که همچون يک «سرنوشت محتوم علمی» پيش روی انسان امروز ايرانی نشسته است.

مفهوم انباشت و سرعت آن

از چند مفهوم بکار گرفته شده در «آينده نگری» آغاز کنم: نخستين آنها مفهوم «انباشت تصاعدی يا هندسی» است که در برابر مفهوم «انباشت خطی يا حسابی» قرار می گيرد.

فکر نمی کنم مفهوم «انباشتن» نياز به توضيح داشته باشد و آشکار است که مصدری است که با مصادر ترکيبی ديگری همچون «گرد آوردن» و «روی هم گذاشتن» و «جمع کردن» معادل است و ما، مثلاً، بسيار شنيده ايم که در مورد «انباشت سرمايه» (به لحاظ مادی) و «انباشت تجربه» (به لحاظ معنوی) سخن گفته می شود.

اما مفهوم رياضی «تصاعد»، لااقل برای کسانی که با مفاهيم رياضی کمتر سر و کار دارند، محتاج به توضيح است: وقتی ما از مصدری همچون «انباشتن» سخن می گوئيم در واقع به وجود «روند»ی اشاره داريم که در آن يک وضعيت معين تدريجاٌ به وضعيت ديگری تبديل می شود يا ارتقاء می يابد و يا فروکاسته می شود؛ و چون سخن از «تغيير» در ميان است خود بخود مفهوم «سرعت تغيير» (يا در مورد انباشتن، سرعت انباشتن) نيز در ميان می آيد.

معمولاً، در رياضيات، «سرعت خطی» عبارت است از سرعتی تدريجی که از افزودن دانه به دانهء موارد افزودنی حکايت می کند. شما عدد 2 را (که می تواند معرف دو کتاب يا دو کشور باشد) با عدد 3 «جمع» می کنيد و نتيجه می گيريد که دارای 5 عدد از امر مورد نظر خود هستيد. چندی بعد 4 عدد ديگر را بر آن می افزائيد و حاصل جمع می شود 9 عدد از آنچه انباشت کرده ايد. به اين می گويند «افزايش خطی يا حسابی».

اما گاهی سرعت تغيير با شتاب خاصی افزایش می يابد. نمونهء اين مورد را در حکايت های تاريخی خودمان هم داريم: اينکه بوذرجمهر حکيم از طرف مربوطه می خواهد که در خانهء اول صفحهء شطرنج يک «دانه گندم» بگذارد و آن را در هر خانهء همسايه دو برابر کند. داستان بظاهر ساده و عملی به نظر می رسد اما، اگر دست به محاسبه بزنيد، خواهيد ديد که برای پر کردن خانهء آخر صفحهء شطرنح محتاج به تمام گندم يک مملکت هستيد. خانهء اول يک دانه می نشيند، در دومی 2 دانه و در سومی 4 دانه و در چهارمی 16 دانه و الی آخر. اينگونه «سرعت انباشت» با صفت «تصاعدی يا هندسی» مشخص می شود.

در قرن بيستم که قرن پيشرفت های شگفتی آفرين ِ فن آوری (تکنولوژی) بود، مسئلهء بررسی و شناخت «سرعت رشد فن آوری» نيز مورد توجه قرار گرفت و نظريهء «رشد تصاعدی تکنولوژی» مطرح شد؛ بدين معنی که هرچه از اعماق تاريخ به دوران معاصر نزديک می شويم سرعت رشد تکنولوژی بصورتی تصاعدی بيشتر می شود؛ بطوری که، مثلاً، من می توانم ادعا کنم که در طول عمر هفتاد و دو ساله ام بيش از کل ِ تاريخ ِ بشری شاهد رشد تکنولوژی بوده ام و، در عين حال، هرچه به سن و سال امروزم نزديک شده ام اين سرعت بصورتی تصاعدی بيشتر شده است.

برآيش ِ انسان در روند انباشت و انفصال(1)

در کنار مفاهيم انباشت و سرعت مفهوم ديگری به نام «نقطهء انفصالی انباشت» نيز مطرح است. يعنی در مواقع خاصی از روند رشد موجباتی فراهم می شود که حامل رشد (بگيريم زندگی انسان) يکباره جهشی بزرگ می کند و از يک مرحلهء پيشين و معتاد «منفصل» و «منقطع» می شود تا به مرحلهء کاملاً جديدی از روند انباشت متصل گردد.

در علم فيزيک، داستان به جوش آمدن آب يکی از اين مقولات است. کاسهء آب را روی گازِ روشن می گذارد و آب شروع می کند به «انباشت گرما» اما تنها در «لحظهء جوش» است که آب از وضعيت آرام خود منفصل شده و مرحلهء تلاطم و جوشش را آغاز می کند. پس، «نقطهء انفصال» نقطه ای در روند انباشت است که به تغييرات کمی و کيفی خاصی می انجامد.

در نظريه های زيست شناسی نيز بحث «تحولات تکنولوژيک طبيعت» به اين «نقاط انفصالی» اشاره دارند. «تبديل ميمون به انسان اوليه» يک جهش تکنولوژيک در طبيعت محسوب می شود؛ جهشی که از روزگاران کهن نيز مورد توجه اهل تفکر بوده و برای توضيح آن نظريه های گوناگونی مطرح شده است. حتی در کتاب های دينی و افسانه های آفرينش نيز می توان به اينگونه کوشش های توضيحی اشاره کرد. مثلاً، در قرآن گفته شده که «الله» ابتدا پيکری را از گل و لای می سازد و «سپس»، از «روح خود» در آن پيکر «می دمد» (نفخت فيه من روحی[2]) و آن پيکر زنده شده و «آدم» نام می گيرد. کاملاً روشن است که در اينجا نيز با نوعی نقطهء انفصالی استوره ای روبرو هستيم. يا حافظ دربارهء «حَيَوانی که ننوشد می و انسان نشود» سخن می سرايد. از ديدگاه زيست شناسی داروينی، و بخصوص نئو داروينی، اين ها همه شرح آن «نقطهء انفصالی» است که طی آن انسان از ميمون جدا شده و حيوان تبديل به انسان می شود.

همانگونه که تحول طبيعیِ تبديلِ ميمون به انسان از نقطهء انفصالی روند انباشت تکنولوژيک طبيعت نشان داشت، پيشرفت تکنولوژيکِ «اختراع چرخ و رام کردن اسب های وحشی» نيز توانست انسان محصور در محدودهء قدم هايش را يکباره به جهان نوينی پرتاب کند که در آن بتواند در سراسر جهان بتازد و امپراتوری های کهن را بيافريند و زندگی اجتماعی خود را بکلی تغيير دهد و، در سايهء اين تغيير، خود به موجود جديدی تحول يابد.

بر اين اساس، علمی که اکنون با نام «آينده نگری» شناخته می شود می کوشد تا از هم اکنون آن انسان و جامعه ای را که به نقطهء انفصالی بعدی می رسد حدس بزند و، اگر بتواند، خود را برای آن روز چنان آماده کند که چون نقطهء انفصالی پيش بينی شده از راه رسيد، بر آن، همچون سفينه ای راهوار، بنشيند و عازم فردا شود.

به نظر من، آدمی، در عين غفلت از مبانی علمی موضوع، همواره به وجود اين گونه برآيش نيز آگاه بوده است و به همين دليل در استوره هايش مفهوم «ابر انسان» يا «ابر مرد» (superman) را آفريده است. پهلوانان افسانه ای شاهنامه و زيگفريد آلمانی يا سوپرمنِ واگنر و نيچه و برنارد شاو، همگی از اين انتظار رسيدن به نقطهء انفصالی بر آمده اند(4).

سيارهء ميمون ها

در بحث علمیِ مربوط به «سرعت رشد و انباشت تکنولوژيک» مفهوم «نقطهء انفصالی» جايگاه ويژه ای دارد. «ری کورتز ويل» ( (Ray Kurzweil، آينده نگر بزرگ، و همفکران اش معتقدند که هم اکنون يکی از اين نقاط انفصالی در پيش روی ما قرار گرفته است؛ نقطه ای که، به ابتکار آنها، و به دلايلی که موضوع بحث کنونی ما نيستند، «سينگولاريتی» (Singularity) يا «وحدانيت» (به زبان کهن) يا «يکتائی» (به تعبير سام قندچی، متفکر و آينده نگر ايرانی که نوشته هايش در زمينهء اين بحث همواره الهام بخش من بوده است) نام گرفته است.

آنها رسيدن به اين نقطهء انفصالی را در زمانی می بينند که سرعت «پردازش مغزِ کامپيوترها (processors)» از سرعت «پردازش مغز آدميان» جلو بزند.

«پردازش» (processing)، که از مصدر «پرداختن» می آيد، به معنی محاسبهء «داده»ها (data) و «درونخورد»ها (inputs) ی اطلاعاتی است.

در حال حاضر مغز انسان دريافتنی هايش را با سرعتی بيش از سرعت کامپيوترها «می پردازد» اما سرعت رشد تکنولوژی چنان است که گفته می شود تا دو دههء ديگر کامپيوترها از لحاظ سرعت پردازش از انسان جلو می زنند و نقطه ء انفصالی موسوم به «لحظهء يکتائی» فرا می رسد؛ لحظه ای که طی آن انسان به موجودی برتر از خود تبديل شده و زندگانی نوينی را، که با زندگی کنونی ما تفاوتی فاحش دارد، آغاز می کند.

سام قندچی، بيش از سه دهه پيش، در مورد فرا رسيدن «نقطهء انفصالی آينده» چنين می نويسد:

«آن هائي که در تمدن هاي پيشرفته زندگي کرده و براي اين نقطهء انفصالي آماده مي شوند، مانند ميمون هائي هستند که اجداد "همو سپين ها" (homo sapiens) (يا «انسان های اوليه ابزار ساز») بودند. آنها، وقتي که اين بشريت به نقطهء انفصالي جديد برسد، با قطار سريع السيري که وضعيت کنوني بشر را ترک مي کند خواهند رفت؛ اما آنها که در لحظهء حدوث آن نقطهء انفصالي بر روي اين قطارِ «ترانس-هومانيسم» («دگرگونی انسانی» يا، به تعبير قندچی، «انسان گذاری») سوار نشوند، مانند شامپانزه هائی خواهند بود که در جنگل باقي ماندند، وقتي که «هموسپين ها» شرايط زيستی ميمون ها را ترک کردند».(5)

پرسش اکنونی ما

از نظر من، پرسشی که انسان ايرانی معاصر، که سال ها است با سوراخ کردن زمين و استخراج و فروختن نفت و گاز زندگی خود را گذرانده و به اين زندگی عادت کرده است، هم اکنون بايد از خود بکند آن است که «آيا می خواهد بيست سال ديگر در ميان کدام گروه باشد؟ گروهی که آمادگی برجهيدن به سوی تکاملی والاتر را يافته اند يا گروهی (که همچون ميمون ها) از قافله پيشرفتی جهشی عقب افتاده و وا مانده اند؟»

در اين مورد بخصوص بايد به يک نکتهء مهم توجه داشت: اين «عقب ماندگی» ديگر از آن «عقب ماندگی های قابل جبران» نيست که بتوان با خرج پول و انجام برنامه های عمرانی پنح ساله و ده ساله ترميم اش کرد. در واقع، اينگونه خوش بينی ها به قرنی تعلق دارد که، در پشت سر ما قرار داشته و بسرعت از زمانهء ما دور می شود.

قندچی می نويسد:

«من فکر مي کنم که کشورهاي عقب مانده، بخاطر منابع طبيعی و کار ارزان شان، مستعمره شدند. و چون اين دو را داشتند، پول هم بدست آوردند و اين پول بازاري ايجاد کرد که موجب شد برخی از شرکت هاي استعماری، برای فروش محصولات خود، به آن مناطق توجه کنند. اما امروز، که ديگر منابع طبيعي کشورهای مستعمره چندان قابل توجه نيستند، و نيروی کاری مناسب برای پروسه هاي توليد امروزي در اين کشورها وجود ندارد، و حتي کار ارزان شان هم مورد توجه کسي نيست، و نتيجه اين مي شود که بازار واقعي براي فروشندگان استعماري هم بوجود نمي آيد. نتيجهء نهائي هم آن چيزي است که در برخي کشورهاي آفريقائي مي بينيم؛ که نه منابع طبيعي مورد نظر کسي را دارند و نه نيروي کاري که براي پروسه هاي توليد کنوني شايسته باشد، و در نتيجه درآمد ملي آنها شديدأ تنزل کرده، و انتظار عمر در آن کشورها کمتر از 30 سال است، آن هم در جهاني که انتظار عمر ِ بالاتر از 60 سال در کشورهاي پيشرفته واقعيتی ترديد ناپذير است»(همانجا).

می بينيم که اين تحليل، که در راستای آمادگی جوامع برای روياروئی با «نقطهء انفصالی آينده» صورت می گيرد، پاسخگوئی به پرسشی را که در بالا ذکر شد به امری حياتی تبديل می کند.

پيامبران بازگشت

من در اينجا می خواهم مسئلهء ديگری را نيز بر آنچه قندچی به روشنی توضيح می دهد بيافزايم اما، قبل از طرح آن، محتاج بيان يک قاعدهء اجتماعی انکار ناپذير هستم:

در واقع، اين توضيحات لزوماً بيان کامل آن وضعيتی نيستند که طی آن جامعه ای نتواند، به دلايلی طبيعی همچون تمام شدن ذخاير طبيعی اش، خود را به مرحلهء سوار شدن بر قطار فردا برساند. فاجعهء واقعی و دردناک آنجائی شکل قاطع بخود می گيرد که نخبگان يک جامعه نيز دست به ايجاد موانع گوناگون برای تسريع عقب ماندگی ها زده و فاصلهء جامعهء عقب ماندهء خود با جهان پيش رونده را عامداً صد چندان کنند.

در اين مورد البته قاعده ای جامعه شناختی نيز در کار است: انسان حيوانی «تراکنشی» (transactional) است، يعنی در جامعه اش بصورت «کنش» (action) و «واکنش» (reaction) عمل می کند. حال اگر کنش مسلط بر بخش بزرگی از جامعه دارای صفت «پيش رونده» باشد، بخشی که به دلايل گوناگون نمی تواند خود را با اين «پيشرفت» همسو کند دچار «واکنش پس رونده» می شود، واکنشی که به دو صورت «مقاومت در برابر پيشرفت» و سپس «بازگشت به زهدان سنت ها و باورهای گذشته» متجلی می شود.

مثال بارز اين وضعيت را ما در دويست سالهء اخير کشورمان شاهد بوده ايم: دو قرن پيش، ايرانيان، در جنگ با روس ها، شکست خوردند و با سرافکندگی سرزمين های بزرگی را از دست دادند، آنگونه که اصطلاح «قرارداد ترکمانچای» رفته رفته در فرهنگ ما معنای «سرشکستگی ملی» را پيدا کرده است. اما همين شکست موجب پيدايش يک «واکنش جبرانی» در ميان نخبه گان جامعه شد. آنها از خود پرسيدند: «چه شد که بخشی از جهان پيش رفت و ما عقب مانديم؟»

يک قرن بعد، همين پرسش ساده پاسخ خود را با انقلاب مشروطه گرفت. در آن لحظهء تاريخی، «ايرانی ِ پيشرفت گرا» به «غربی شدن»، «اخذ تمدن غربی» و «وارد کردن ارزش های عصر روشنگری مغرب زمين» رأی داد و اين تمايل را در قانون اساسی مشروطه (پيش از آنکه در تهاجم «متمم» ها قرار گيرد) فرموله کرد؛ هرچند که، متأسفانه و به دلايلی که جای پرداختن به آنها در اين مقاله نيست اما توانسته اند همچون دست اندازهائی عمل کنند که راه پيمائی مای ايرانی به سوی «اخذ مظاهر مادی تمدن فرنگی» با کوشش در راستای «اخذ مظاهر فکری و ارزشی آن تمدن» موازی نشود و در نتيجه «عدم توازنی» شکست آور پيش آيد، توان آن را نيافت تا اين «پروژه» را به تمام و کمال اجرائی کند.

اين «عدم توازن» در روند «اخذ تمدن غرب»، عملاً موجب ظهور واکنشی شد که اين بار، بر خلاف دوران جنگ های ايران و روس، فاقد ماهيت «پيشرفت گرا» بود؛ چرا که بخشی از شخصيت های ماجراجو و مؤثر جامعه مشکل را در «پيشرفت» يافتند و در مقابل آن جبهه گرفتند. تسلط اين «دريافت» باعث شد که «پيامبران دعوت به عقب ماندگی»، همچون جلال آل احمد در مقولهء «غربزدگی» (همچون وبازدگی و سن زدگی)، و علی شريعتی (در راه حلی ارتجاعی به نام «بازگشت به خويشتن خويش») و روح الله خمينی (با استقرار حکومت اسلامی و ولايت فقیه) حرکت به سوی ايجاد جامعه ای خواستار عقب ماندگی را عملی کنند.

توجه کنيم که «بازگشت» و «ارتجاع» (به معنی رجوع به گذشته)، از لحاظ معنائی معادل هم اند. و از آنجا که «پيشرفت» يک روند مداوم و با سرعت تصاعدی محسوب می شود، آنکه در برابر اين روند پس می زند و در خود جمع می شود و به سوی گذشته می گريزد «واکنشی ارتجاعی» دارد و بر اثر آن از جهان پيش رونده بيشتر و بيشتر عقب می ماند و، اگر نفوذ کلامی داشته باشد، جامعه را نيز به پس رفت می کشاند. پس رفتی که عملاً با تسلط حکومت اسلامی بر کشورمان، صورت تحقق بخود گرفت.

اينگونه است که ما در عصر علم، در زمانهء «ننو تکنولوژی»، در هنگامهء سفر به سيارات ديگر، دچار حکومتی شده ايم که مصرانه ما را به بازگشت و عقب ماندگی هر چه بيشتر فرا می خواند و قضا و قدر و تشبث به دعا و نذر و نياز و چاه جمکران و انتظار فرج را، همچون نسخه ای زهر آلوده، بخورد نسل های جوان تر می دهد و آنها را به تدريج چنان در عقب افتادگی ذهنی اسير می کند که وقتی قطار نقطهء انفصالی بعدی فرا رسيد آنها توان برجهيدن و سوار شدن بر آن را از دست می دهند و همچون آن ميمون هائی که نتوانستند سوار قطار «هموسپين»ها شوند، در جنگل های تاريک خرافات و عقب ماندگی باقی می مانند.

بقول قندچی: «تمام کشورهاي عقب مانده، از جمله آنها که بخاطر منابع طبيعي نظير نفت شان در رونق هستند، مي توانند براحتي مبدل به جنگل عقب ماندهء ميمون هائی شوند که از قطار تکامل ميمون به انسان جا ماندند، و در پشت نقطه انفصالی درجا زدند... حتی کشورهائي نظير ايران، اگر نتوانند زيربناي پيشرفته اي براي تکنولوژی هاي جديد، نظير ننوتکنولوژی، بسازند آينده اي نخواهند داشت، و خوش خيالي بخاطر پول نفت، مي تواند بضرر مردم کشورهائي نظير ايران تمام شود»(همانجا).

چاره انديشی

هنگامی که به شمارش ضررهای ناشی از تداوم عمر حکومت اسلامی در ايران می انديشيم، لازم است که بر اينگونه نتايج دهشتناک حاصل از نداشتن يک «برنامهء ملی» برای برجهيدن هرچه زودتر از وضعيت کنونی نيز تأمل کنيم.

برای من، نخستين مرحله از روند «جبران از دست داده ها به مدد داشتن يک برنامهء ملی» همانی است که در اصطلاح «انحلال طلبی» خلاصه می شود. حکومت اسلامی (با اضلاع بنيادگرانه، داعشيانه، و اصلاح طلبانهء خوشخيالانهء خود) همچون خرسنگی دهشتناک بر سر راه پيشرفت جامعهء جوان ما فرو افتاده و ادامهء راه را ناممکن کرده و فرمان بازگشت را جانشين فرمان پيشرفت کرده است. در اين کار، حاکميت را از ملت گرفته، به تبذير و هدر دادن سرمايه های ملی پرداخته، و فرهنگ خرافات و تسليم را جانشين انديشهء آباد و آزادساز اصيل ايرانی کرده و در مجموع همهء وسائل را برای انصراف نسل جوان از سوار شدن بر قطار پيشرفت و کوشش در راستای بازگشت به اعماق تاريک قرون وسطای خلافت اسلامی فراهم ساخته است. در نتيجه، اگر فکر جبران از دست داده ها، و رساندن خود به قافلهء جهان پيش رفته ای که با شتابی تصاعدی عازم نقطهء انفصالی آينده است، در ميان باشد هيچ کاری بر پرت کردن اين تخته سنگ راهبند به اعماق درهء «انحلال» اولويت و مزيت ندارد.

ظهور اتحاد ملت ايران اسلامی!

از اين روزن که بنگريم می توانيم عمق خطر ناشی از افکار اصلاح طلبانهء اسلامی را بهتر دريابيم. برای نمونه، بد نيست به جريانی که هم اکنون در پيش روی ما آغاز شده توجه کنيم.

در پی امضاء توافق هسته ای، و شروع کوشش برای چهرهء آدمی دادن به هيولای حکومت اسلامی، اصلاح طلبان، از ملی ـ مذهبی ها (به رهبری دکتر ابراهيم يزدی) گرفته تا مشارکتی ها (به رهبری برادران خاتمی) و آبادگران (با شرکت نوچه های رفسنجانی) و نيز خمينی زادگان سر از تخم درآورده، کلاً رخصت يافته اند تا با اعلام موجوديت «حزب اتحاد ملت ايران اسلامی» در صحنهء سياسی کشورمان فعال شوند.

خيلی ها از اين موضوع شادمانند و آن را نشانه ای از گشايش افق و بازگشت کشور به جمع کشورهای متمدن جهان می دانند. اما اگر از ديدگاه «آينده نگری» بر اين صحنه خيره شويم خواهيم ديد که تازه نفسان برخاسته از خاکستر آل احمد و شريعتی و خمينی آمده اند تا راه حلی برای تداوم حکومت عقب مانده و ارتجاعی اسلامی مسلط بر کشورمان بيابند و اين نيت را در بند اول اهداف حزب خود چنين به روشنی توضيح داده اند: «زنده نگه داشتن آرمان ‌های اصلی انقلاب اسلامی در سایهء تعالیم و موازین دین مبین اسلام!»(6)

براستی اين «هدف» چه معنائی دارد جز شليک تير خلاص بر شقيقهء جامعه ای که تنها با استقرار حکومتی سکولار و دموکرات می تواند بصورتی شتابنده و جبران کننده از مدار عقب ماندگی رهيده و، تا زمان باقی است، خود را به قطار جوامعی که عازم نقطهء انفصالی فردايند برساند؟

ما چهار دهه است که نتايج »تداخل تعالیم و موازین دین مبین اسلام در حکومت» را ديده ايم؛ نيز بيداد داعشيان اسلامی را در سراسر منطقه شاهديم و می دانيم که هدف همهء اين کوشندگان بازگرداندن جامعه به قرون تاريک خلافت اسلامی و باز داشتن جوامع دچار شده به «بيماری اسلاميسم» از پيشرفتی است که از يکسو آزادی و رفاه و آبادی را برای جوامع به ارمغان می آورد و، از سوی ديگر، آنها را برای ملاقات با فردا آماده می سازد.

بر اين اساس است که مشفقانه می گويم که اگر در اصلاح طلبان دينی هنوز وجدانی باقی مانده باشد بايد آن را متوجه اينگونه خطرات مهلک آينده نيز ساخت؛ چرا که اين يک «داستان خيالی علمی» نيست و واقعيتی است که با شتابی تصاعدی و انفصالی بسوی انسان کنونی می تازد.

_________________________________________

1. واژهء «برآيش» پيشنهاد دوستم ابراهيم هرندی است، بعنوان جانشينی فارسی برای واژهء «تحول» (evolution).

2. قرآن، سورهء حجر، آيهء 29

3. See: Ray Kurzweil - The Singularity Is Near - Penguin Books 2005.

4. http://larryavisbrown.homestead.com/files/ring/Wagner_Nietzsche_Shaw.htm

5. http://www.ghandchi.com/423-Singularity.htm

6. http://www.iran-emrooz.net/index.php/news1/56829

منبع:

لینک گویا:
http://news.gooya.com/politics/archives/2015/08/201506.php

فایل صوتی
https://soundcloud.com/saeed-behbahani-1/luhghfqf8mzh

فایل تصویری

https://www.youtube.com/watch?v=vLKQSRsHV3M

فایل پی دی اف
http://isdmovement.com/2015/0815/082815/PDF-082815-Esmail-Nooriala-Prophets-of-the-doomsday.pdf

مطلب مرتبط
گفتمانی با هدف ایجاد حزب آینده نگر ایران
http://iranscope.blogspot.com/2015/08/blog-post_28.html

----------------------

چهارشنبه، شهریور ۰۴، ۱۳۹۴

محمد امینی درباره سوم شهریور 1320 و همچنین پاسخ به سوالات مربوط به 28 مرداد 1332

http://iranscope.blogspot.com/2015/08/1320-28-1332.html

برگی از تاریخ 26 ماه اوت 2015

توضیحات آقای محمد امینی در مورد اشغال ایران توسط متفقین و اینکه آیا در شمال و جنوب ایران مقاومتی از سوی ارتش ایران صورت گرفت یا نه. همچنین در پاسخ به سوالات مربوط به برنامه هفته گذشته درباره 28 مرداد 1332 بحث می شود. آقای حسین مهری با تبحر خاص خود به این بحثها غنی بخشیده اند.

8-26-2015 - برگی از تاریخ - Bargi Az Tarikh from Andisheh TV on Vimeo.

منبع:
https://vimeo.com/137430394

----------------------

http://iranscope.blogspot.com/2015/08/blog-post_51.html

سه‌شنبه، شهریور ۰۳، ۱۳۹۴

مخالفین ایرانی توافق هسته ای در کنگره آمریکا

مخالفین ایرانی توافق هسته ای در کنگره آمریکا

کاربری از ایران در صفحه فیسبوکی خود نوشته است: "گویا قرار چند روز دیگه یه عده از مخالفین ایرانی توافق هسته‌ای برند کنگره آمریکا و در مورد "وضعیت حقوق بشر در ایران" حرف بزنند. اینکه وضعیت حقوق بشر در کشورهایی نظیر ایران اساسا چه قدر برای نماینده های کنگره آمریکا مهمه به کنار اما انتظار من به‌عنوان یکی از هفتادو هفت میلیون نفری که داخل کشور زندگی می کنه از این دوستان دلواپس این‌که بعد از حل‌وفصل مسئله حقوق بشر در ایران توسط نماینده های کنگره آمریکا! چمدون هاشون رو ببندند و یه بلیت یکسره به سمت ایران بگیرند و بیاند سهیم بشند در "نتایج مثبت" تشدید تحریم‌ها و جنگی که این دوستان در دل آرزوش رو دارند و می گند به نفع ایران و ایرانی‌هاست!"

باید بگویم برخی از کسانی که منظور این کاربر است آشکارا دوسال پیش وقتی به واشنگتن آمده بودند در جلسه ای در حاشیه کنگره گفتند که حاضرند در ارتش آمریکا برای حمله به ایران خدمت کنند و این کار را شبیه به اقدام آلمانی هایی توصیف کردند که در حمله به برلین در دوران جنگ جهانی دوم در ارتش متفقین فعال بودند. همانزمان درباره جنگ طلبی آن دوستان و توجیهات سناریوی آلمان بحث شد (1).

متأسفانه هیچگاه آن دوستان متوجه نشده اند که ایران آلمان نیست و در بهترین حالت حمله نظامی نتیجه ای نظیر عراق خواهد داشت که نابودی آن بمثابه یک کشور ثمره جنگی است که توسط صدام از یکسو و چلبی های عراقی از سوی دیگر بر ملت آن کشور تحمیل شد.

برخی می گویند مخالفت با توافق وین به معنی جنگ طلبی نیست اما همزمان مرتب به تلاشهایی که برای پیشگیری از جنگ می شود تحت عنوان اقدامات اصلاح طلبان حمله می کنند. این نوع مخالفت با اصلاح طلبی وقتی کسی حتی یک قدم برای سازماندهی انقلاب در ایران بر نداشته است مگر معنایی جز امید به جنگ و تفویض قدرت به خود توسط فاتحان جنگ است؟ همان امیدی که چلبی داشت. این دیدگاه جنگ طلبی است اما از نوع خجالتی آن و با ظاهری حقوق بشری ارائه می شود (2).

به امید جمهوری آینده نگر دموکراتیک و سکولار در ایران

سام قندچی، ناشر و سردبير ایرانسکوپ

http://www.ghandchi.com
سوم شهریور ماه 1394
August 25, 2015

پانویس:

1. فرونت های تازه نئوکان ها در واشنگتن
http://www.ghandchi.com/784-neocon-new-fronts.htm

2. جنگ طلبی با خجالت
http://www.ghandchi.com/768-seeking-war.htm

متون برگزیده

----------------------
http://www.iranscope.com

آقای روحانی، آیا وزارت اطلاعات با اطلاع شما جبهه ملی را تهدید کرده است

آقای روحانی، آیا وزارت اطلاعات با اطلاع شما جبهه ملی را تهدید کرده است

http://iranscope.blogspot.com/2015/08/blog-post_25.html

آقای حسن روحانی ریاست جمهوری ایران،

در خبرها آمده است که وزارت اطلاعات مسؤلین جبهه ملی ایران را تهدید و به آنها اخطار کرده که فعالیت ها وتشکیل جلسات درون سازمانی جبهه ملی را باید متوقف کنند (1).

وزارت اطلاعات بخشی از قوه مجریه است و وزیر اطلاعات برای شما کار می کند. آیا این اقدام وزارت اطلاعات با آگاهی شما صورت گرفته است؟

اگر دولت شما حتی جبهه ملی را نتواند تحمل کند چه امیدی به تحمل دیگر نظرات سیاسی است و پس از گذشت دوسال از عمر دولت اعتدال این چه اعتدالی است که دولت حتی در برابر ترویج نظرات جبهه ملی در ایران بردباری نشان نمی دهد. اگر وضع بر همین منوال ادامه یابد واقعاً آلترناتیوی برای جوانان ایران جز رفتن بسوی تشکل هايی که راه قهرآمیز را برای ابراز عقیده خود برگزیده اند، نخواهد بود.

مایه تأسف است که بجای ایستادگی در برابر اقدامات ضد حقوق بشری قوه قضاییه، بخشی از دولت شما خود نیز با آنها همصدا شده است. راه حل ایران انتخابی شدن رییس قوه قضاییه است تا در برابر مردم پاسخگو باشد نه آنکه قوه مجریه نیز در برابر مسؤل غیرانتخابی قوه قضاییه از اختیارات خود به نفع تجاوز آنها به حریم حقوق انسانی شهروندان، کنار برود.

به امید جمهوری آینده نگر دموکراتیک و سکولار در ایران

سام قندچی، ناشر و سردبير ایرانسکوپ

http://www.ghandchi.com
سوم شهریور ماه 1394
August 25, 2015

پانویس:

1. وزارت اطلاعات: فعالیت ها وتشکیل جلسات درون سازمانی جبهه ملی باید متوقف شود!
http://ehterameazadi.blogspot.de/2015/08/blog-post_639.html

دکتر محسن قائم مقالم: «حاکم دهن‌دوز»‌ها و وحشت از نام و راه مصدق!
http://www.iran-emrooz.net/index.php/politic/more/57016

متون برگزیده