لوسیل بال ١٠٠ ساله شد
فیروزه خطیبی- لس آنجلس
http://www.voanews.com/persian/news/arts/LucilleBallHundredthBirthday-2011-8-10-127494953.html
روز شنبه گذشته (٦ ماه آگوست)، برابر با صدمین سالگرد تولد لوسیل بال، بازیگر و کمدین معروف آمریکایی که درسراسر جهان به خاطر شوهای تلویزیونی محبوبش به نام I Love Lucy شهرت دارد بود.
لوسیل بال که با نام خودمانی تر«لوسی» دربین تماشاگران و هوادارن بی شمار و پیروجوانش شناخته می شود، یکی از مهم ترین چهره های هنری تلویزیون آمریکا به شمار می رود. هرچند درسال های پس از «لوسی» ستارگان دیگری هم چون «کارول برنت»، «مری تایلور مور» و «تینا فی» درصحنه کمدی تلویزیون آمریکا درخشیده اند اما لوسیل بال جایگاه ویژه ای در قلب تماشاگران متعدد خود درگوشه و کنار جهان دارد که هنوز هم هرروز او را در این شوهای کمدی تماشا می کنند.
اما واقعا چگونه می توان جذابیت فنا ناپذیر لوسیل بال را توجیه کرد؟ کمدینی که شوهای تلویزیونی «من لوسی را دوست دارم» او درماه اکتبر امسال ٦٠ساله خواهد شد اما هنوز هم به نظرمعاصر و به روز می آید و هنوز هم میلیون ها تماشاگر درشبکه های تلویزیونی مختلف به تماشای آن می نشینند و از آن لذت می برند.
شوهای تلویزیونی «آی لاو لوسی» از یک سو از نظر تصویری سنت شکن بوده اند. چرا که «دسی آرناز» شوهر و شریک کاری لوسیل بار در آن زمان، برای نخستین بار از تکنیک چند دوربینی برای فیلمبرداری این سریال های کمدی هفتگی استفاده کرد. با این کار تماشاگر نگاه صمیمانه تر و از نزدیک تری به وقایع فیلم پیدا کرد و در آن زمان (دهه ٥٠ میلادی) یک حالت پرتداوم تر و زنده تری به این برنامه های نیم ساعته تلویزیونی داد.
سریال های کمدی لوسیل بال امروز هم به اندازه همان زمان های دور به دل تماشاگر می نشیند و داستان های آن نیز هرچند گاه غلیظ و پیچیده به نظر می آیند اما همگی از عوامل برانگیزنده ای برخوردارند. شوخی ها و جوک ها براساس شخصیت های داستانی این فیلم ها ساخته شده اند و نه براساس مسائل فرهنگی پیش پا افتاده روز که تاریخ مصرفشان به زودی تمام خواهد شد. به زبانی دیگر، در این سری فیلم ها لازم نیست برای آیندگان پانویسی شود تا بفهمند داستان فیلم درباره چیست؟
اگر کسی به صورتی سرسری و از دور به این فیلم های کمدی نگاه کند شاید آن ها را در یک جمع بندی ساده، انعکاسی از زندگی دهه ٥٠ میلادی مردم غرب نشین به ویژه آمریکایی ها به شماربیاورد. دهه ای که به نظر می رسد یکی از آرام ترین و طبیعی ترین دوران زندگی مردمی است که بتازگی شر و شور جنگ دوم جهانی را پشت سر گذاشته اند. دهه ای که در آن پدرها به اداره می روند و مادرها خودشان را با کارهای خانه مشغول می سازند. همان زندگی آرام و آرامبخش درحاشیه شهرهای بزرگ که موضوع داستان اغلب فیلم های کمدی آن دوران به شمار می رود. اما سری فیلم های «من لوسی را دوست دارم» که نمایش آن از شبکه های تلویزیونی آمریکا درطول دهه پنجاه ادامه یافت معنای دیگری برای تماشاگران آن داشت.
شخصیت های این فیلم افرادی سطح بالا و شهرنشین هستند که به رستوران، کلوپ های شبانه و سفراروپا می روند. آن ها بزرگسالانی سرخوش و سرحال با رفتاری بچه گانه و غالبا شادمان هستند. آن ها شیطنت می کنند، عملیات متهورانه ای را انجام می دهند، می رقصند و آواز می خوانند وعلیرغم اوقاتی که باید به مراقبت از «ریکی کوچک» بگذرانند و گاهی هم مشکلات مالی پیش بینی نشده، در مجموع سبکبار و بی خیال هستند.
اگر گروه چهارنفره بازیگران «آی لاو لوسی» را که از «ریکی ریکاردو» (شوهرلوسی)، «فرد و اتل مرس» با بازی ویلیام فراولی و ویوین ونس درنقش دوست، همسایه و صاحب خانه لوسی و ریکی تشکیل شده به یک ارکستر کوچک تشبیه کنیم شاید بتوان گفت که «لوسیل بال» درنقش «لوسی» در این فیلم نقش «ویولن اول» را دارد. او ملودی را سر می دهد که بازیگران نقش های دیگر با آن یا همخوانی دارند و یا کنتراست. لوسی جاه طلب و هوشمند است. او می خواهد درمیان جمع مطرح باشد می خواهد مستقل باشد و جدی گرفته بشود. اما اغلب نقشه هایش یا نتیجه معکوس می دهد یا اصلا نقش برآب می شود. یکی از بزرگ ترین خواست های «لوسی» این است که هنرپیشه معروفی بشود اما نیرویی بازدارنده یا همان کمبود استعداد سد راهش شده است. اما مسئله مهم درباره «لوسی» این است که هرچند او اغلب مواقع در رسیدن به خواست هایش ناکام می ماند اما هرگز نا امید نمی شود و هنگامی که «ریکی» (همسرش درفیلم) با نگاهی سرزنش بار به او می گوید«اوه..لوووووسی» مفهوم آن خط و نشان کشیدن برای اوبه عنوان یک زن، یا او را سرجای خودش نشاندن و به او درس زندگی دادن نیست. بلکه این درسی است به شوهرانی که گاه نقش «معلم» را برای زنانشان بازی می کنند. البته لازم به تذکر است که اغلب اپیزود های سریال «آی لاو لوسی» را یک زن نویسنده به نام «مدلین پوگ» با همکاری «باب کارول» نوشته است.
اما درباره بازیگر نقش «لوسی» یا «لوسیل بال» باید خاطرنشان کرد که او در نیمه اول زندگی حرفه ای خود درخشش چندانی نداشت. او که از شغل مانکنی با قراردادهای چندساله استودیویی به هالیوود آمده بود وقتی در سال ١٩٥١ در اولین شوی «آی لاو لوسی» بازی کرد از مرز ٤٠ سالگی هم گذشته بود. آخرین برنامه مشترک «لوسیل بال» و «دسی آرناز» هم «ساعت کمدی لوسی و دسی» بود که مدت کوتاهی پیش از جدایی این زوج در سال ١٩٦٠ از تلویزیون های سراسری آمریکا پخش شد. پس از واقعه طلاق ازدسی، لوسیل بال به بازی در شوی تازه ای به نام «لوسی» پرداخت و به عنوان نخستین بازیگر و تهیه کننده زن یک شوی تلویزیونی از موفقیت چشمگیری برخوردار شد.
بعدها لوسیل بال در شوهای کمدی خود نقش «دلقک سیرک» را هم بازی کرد. یعنی او می توانست نه تنها با دیالوگ بلکه با حرکات صورت و بدن هم مردم را بخنداند. او به عنوان یک دلقک زن با صورتی رنگ کرده و موهای فرخورده قرمز جایگاه تازه ای برای کمدی زنانه باز کرد و این بازی را به صحنه شوهای لاس وگاس و تئاترهای برادوی برد. لوسیل بال که همیشه با ظاهری آراسته و صورتی آرایش شده در فیلم های خود ظاهر می شد با بازی در نقش «دلقک» خود را به یک فرد عامی تبدیل کرد و شاید به خاطر همین بازی ها بود که مردم و تماشاگرانش او را دوست داشتند و هنوز هم دوست می دارند.
فیروزه خطیبی- لس آنجلس
http://www.voanews.com/persian/news/arts/LucilleBallHundredthBirthday-2011-8-10-127494953.html
روز شنبه گذشته (٦ ماه آگوست)، برابر با صدمین سالگرد تولد لوسیل بال، بازیگر و کمدین معروف آمریکایی که درسراسر جهان به خاطر شوهای تلویزیونی محبوبش به نام I Love Lucy شهرت دارد بود.
لوسیل بال که با نام خودمانی تر«لوسی» دربین تماشاگران و هوادارن بی شمار و پیروجوانش شناخته می شود، یکی از مهم ترین چهره های هنری تلویزیون آمریکا به شمار می رود. هرچند درسال های پس از «لوسی» ستارگان دیگری هم چون «کارول برنت»، «مری تایلور مور» و «تینا فی» درصحنه کمدی تلویزیون آمریکا درخشیده اند اما لوسیل بال جایگاه ویژه ای در قلب تماشاگران متعدد خود درگوشه و کنار جهان دارد که هنوز هم هرروز او را در این شوهای کمدی تماشا می کنند.
اما واقعا چگونه می توان جذابیت فنا ناپذیر لوسیل بال را توجیه کرد؟ کمدینی که شوهای تلویزیونی «من لوسی را دوست دارم» او درماه اکتبر امسال ٦٠ساله خواهد شد اما هنوز هم به نظرمعاصر و به روز می آید و هنوز هم میلیون ها تماشاگر درشبکه های تلویزیونی مختلف به تماشای آن می نشینند و از آن لذت می برند.
شوهای تلویزیونی «آی لاو لوسی» از یک سو از نظر تصویری سنت شکن بوده اند. چرا که «دسی آرناز» شوهر و شریک کاری لوسیل بار در آن زمان، برای نخستین بار از تکنیک چند دوربینی برای فیلمبرداری این سریال های کمدی هفتگی استفاده کرد. با این کار تماشاگر نگاه صمیمانه تر و از نزدیک تری به وقایع فیلم پیدا کرد و در آن زمان (دهه ٥٠ میلادی) یک حالت پرتداوم تر و زنده تری به این برنامه های نیم ساعته تلویزیونی داد.
سریال های کمدی لوسیل بال امروز هم به اندازه همان زمان های دور به دل تماشاگر می نشیند و داستان های آن نیز هرچند گاه غلیظ و پیچیده به نظر می آیند اما همگی از عوامل برانگیزنده ای برخوردارند. شوخی ها و جوک ها براساس شخصیت های داستانی این فیلم ها ساخته شده اند و نه براساس مسائل فرهنگی پیش پا افتاده روز که تاریخ مصرفشان به زودی تمام خواهد شد. به زبانی دیگر، در این سری فیلم ها لازم نیست برای آیندگان پانویسی شود تا بفهمند داستان فیلم درباره چیست؟
اگر کسی به صورتی سرسری و از دور به این فیلم های کمدی نگاه کند شاید آن ها را در یک جمع بندی ساده، انعکاسی از زندگی دهه ٥٠ میلادی مردم غرب نشین به ویژه آمریکایی ها به شماربیاورد. دهه ای که به نظر می رسد یکی از آرام ترین و طبیعی ترین دوران زندگی مردمی است که بتازگی شر و شور جنگ دوم جهانی را پشت سر گذاشته اند. دهه ای که در آن پدرها به اداره می روند و مادرها خودشان را با کارهای خانه مشغول می سازند. همان زندگی آرام و آرامبخش درحاشیه شهرهای بزرگ که موضوع داستان اغلب فیلم های کمدی آن دوران به شمار می رود. اما سری فیلم های «من لوسی را دوست دارم» که نمایش آن از شبکه های تلویزیونی آمریکا درطول دهه پنجاه ادامه یافت معنای دیگری برای تماشاگران آن داشت.
شخصیت های این فیلم افرادی سطح بالا و شهرنشین هستند که به رستوران، کلوپ های شبانه و سفراروپا می روند. آن ها بزرگسالانی سرخوش و سرحال با رفتاری بچه گانه و غالبا شادمان هستند. آن ها شیطنت می کنند، عملیات متهورانه ای را انجام می دهند، می رقصند و آواز می خوانند وعلیرغم اوقاتی که باید به مراقبت از «ریکی کوچک» بگذرانند و گاهی هم مشکلات مالی پیش بینی نشده، در مجموع سبکبار و بی خیال هستند.
اگر گروه چهارنفره بازیگران «آی لاو لوسی» را که از «ریکی ریکاردو» (شوهرلوسی)، «فرد و اتل مرس» با بازی ویلیام فراولی و ویوین ونس درنقش دوست، همسایه و صاحب خانه لوسی و ریکی تشکیل شده به یک ارکستر کوچک تشبیه کنیم شاید بتوان گفت که «لوسیل بال» درنقش «لوسی» در این فیلم نقش «ویولن اول» را دارد. او ملودی را سر می دهد که بازیگران نقش های دیگر با آن یا همخوانی دارند و یا کنتراست. لوسی جاه طلب و هوشمند است. او می خواهد درمیان جمع مطرح باشد می خواهد مستقل باشد و جدی گرفته بشود. اما اغلب نقشه هایش یا نتیجه معکوس می دهد یا اصلا نقش برآب می شود. یکی از بزرگ ترین خواست های «لوسی» این است که هنرپیشه معروفی بشود اما نیرویی بازدارنده یا همان کمبود استعداد سد راهش شده است. اما مسئله مهم درباره «لوسی» این است که هرچند او اغلب مواقع در رسیدن به خواست هایش ناکام می ماند اما هرگز نا امید نمی شود و هنگامی که «ریکی» (همسرش درفیلم) با نگاهی سرزنش بار به او می گوید«اوه..لوووووسی» مفهوم آن خط و نشان کشیدن برای اوبه عنوان یک زن، یا او را سرجای خودش نشاندن و به او درس زندگی دادن نیست. بلکه این درسی است به شوهرانی که گاه نقش «معلم» را برای زنانشان بازی می کنند. البته لازم به تذکر است که اغلب اپیزود های سریال «آی لاو لوسی» را یک زن نویسنده به نام «مدلین پوگ» با همکاری «باب کارول» نوشته است.
اما درباره بازیگر نقش «لوسی» یا «لوسیل بال» باید خاطرنشان کرد که او در نیمه اول زندگی حرفه ای خود درخشش چندانی نداشت. او که از شغل مانکنی با قراردادهای چندساله استودیویی به هالیوود آمده بود وقتی در سال ١٩٥١ در اولین شوی «آی لاو لوسی» بازی کرد از مرز ٤٠ سالگی هم گذشته بود. آخرین برنامه مشترک «لوسیل بال» و «دسی آرناز» هم «ساعت کمدی لوسی و دسی» بود که مدت کوتاهی پیش از جدایی این زوج در سال ١٩٦٠ از تلویزیون های سراسری آمریکا پخش شد. پس از واقعه طلاق ازدسی، لوسیل بال به بازی در شوی تازه ای به نام «لوسی» پرداخت و به عنوان نخستین بازیگر و تهیه کننده زن یک شوی تلویزیونی از موفقیت چشمگیری برخوردار شد.
بعدها لوسیل بال در شوهای کمدی خود نقش «دلقک سیرک» را هم بازی کرد. یعنی او می توانست نه تنها با دیالوگ بلکه با حرکات صورت و بدن هم مردم را بخنداند. او به عنوان یک دلقک زن با صورتی رنگ کرده و موهای فرخورده قرمز جایگاه تازه ای برای کمدی زنانه باز کرد و این بازی را به صحنه شوهای لاس وگاس و تئاترهای برادوی برد. لوسیل بال که همیشه با ظاهری آراسته و صورتی آرایش شده در فیلم های خود ظاهر می شد با بازی در نقش «دلقک» خود را به یک فرد عامی تبدیل کرد و شاید به خاطر همین بازی ها بود که مردم و تماشاگرانش او را دوست داشتند و هنوز هم دوست می دارند.
iran#
پستها
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر