بازیگر ممنوع التصویر ایرانی و یک فیلم بلژیکی، برندگان اصلی جشنواره فیلم مونترآل
http://www.voanews.com/persian/news/arts/MotamedAryawinsMontreal-2011-8-30-128683798.html
هرسال ده ها هزار شرکت کننده در کویر «بلاک راک» Black Rock در ایالت نوادا و در مناطق هم مرز با کالیفرنیا دورهم جمع می شوند تا شهر خیالی و موقتی به نام «بلاک راک سیتی» را خلق کنند.
این واقعه فسیتوال «برنینگ من» Burning Man نام گرفته است و یک گردهم آیی گروهی «رادیکال» یا افراطی است که به جامعه، هنر، بیان و اتکای شخصی اختصاص داده شده است. شرکت کنندگان در این همایش، آزادی مطلق را تجربه می کنند و یک هفته پس از ورود به شهر موقت «بلاک راک سیتی»، تنها هنگامی آن را ترک می کنند که دیگر هیچ ابراز وجود شخصی و هنری در مورد آن ها ناگفته نمانده باشد.
در «بلاک سیتی راک» هرچیز و همه چیز قابل قبول و انجام شدنی است. درعین حال روزی که شرکت کنندگان این محل را ترک می کنند، کوچک ترین اثری از خود باقی نمی گذارند. برنینگ من هم چنین همین قاعده یا پرنسیب های فرهنگی را در طول سال تحت عنوان «ده قاعده» حفظ می کند.
برای کسانی که در این فستیوال شرکت می کنند مشکل است بتوانند آن را برای دیگرانی که هرگز به این مکان پای نگذاشته اند توصیف کنند. دست اندرکاران فستیوال هم متعتقدند که فستیوال برنینگ من با همه فستیوال های دیگر فرق می کند:« این جا محلی برای اجرای برنامه روی یک صحنه بزرگ درمقابل دیگران نیست. بلکه برنینگ من بیشتر یک «شهر» است تا یک «فسیتوال». شهری که هرواقعه ای که در آن روی می دهد توسط شهروندان موقت آن خلق شده. شهروندانی که به صورتی فعال در همه وقایع فستیوال شرکت دارند.»
روی وبسایت «برنینگ من» برای کسانی که برای نخستین بار در این فستیوال شرکت می کنند یک صفحه «راهنمای بار اولی ها» نیز قرار داده شده وفستیوال هرسالهبا یک «تم» یا موضوع خاص برگزار می شود. موضوع فستیوال امسال«حق عبور» است.
حق عبور
برگزار کنندگان معتقدند درزندگی امروز بشرلحظات حساسی وجود دارد که در آن انسان با چالش ها و بحران های گوناگون و هم زمانی روبرو می شود:«این چالش ها و بحران ها به این دلیل است که ما در جایی وارد حریم دیگران شده ایم و همین مسئله موجب ایجاد تغییراتی در روند زندگی خودمان شده است. این عبور از حریم شخصی به حریم شخص دیگر درواقع سفری است از یک حالت آشنا به حالتی دگرگونه و ناشناخته که باعث شده تا ما با عمیق ترین احساسات درونی خود یا همان حس شدید عدم امنیت رویارو شویم. در اینجاست که ما باید با ایمانی که به دست می آوریم خواهان آن باشیم که از موجودیت پذیرفته شده و قراردادی خود برای مدتی کوتاه، جستی به بیرون بزنیم.»
با این حال شرکت درفستیوال «برنینگ من» آسان نیست و علاوه بر پرداخت بهای بلیت، شرکت کنندگان بایست تمام نیازمندهای خود از جمله خوراک، وسائل و چادرهای محل زندگی مورد نیاز خود را در طول یک هفته اقامت در «بلاک راک سیتی» به همراه بیاورند. به همین دلیل هم خواندن راهنمای «برزیستی در برنینگ من» برای همه شرکت کنندگان اجباری است.
هنرمندان از ماه ها پیش از آغاز فسیتوال، طرح چیدمان های هنری، صحنه های شناور و ماشین ها و دوچرخه های تزئین شده خود را برای برگزارکنندگان ارسال می کنند.
افرادی که دستی در هنرندارند و تنها به عنوان تماشاگر به «برنینگ من» می آیند هم می توانند با اهدای پول نقد از هنرمندانی که برای ساختن چیدمان های خود نیاز به وجوه نقدی دارند کمک کنند.
برنینگ من نام خود را از سنت سوزاندن پیکره مردچوبی غول آسایی می گیرد که در شنبه شب پیش از پایان فستیوال طی مراسمی به آتش کشیده می شود.
http://www.voanews.com/persian/news/arts/MotamedAryawinsMontreal-2011-8-30-128683798.html
هرسال ده ها هزار شرکت کننده در کویر «بلاک راک» Black Rock در ایالت نوادا و در مناطق هم مرز با کالیفرنیا دورهم جمع می شوند تا شهر خیالی و موقتی به نام «بلاک راک سیتی» را خلق کنند.
این واقعه فسیتوال «برنینگ من» Burning Man نام گرفته است و یک گردهم آیی گروهی «رادیکال» یا افراطی است که به جامعه، هنر، بیان و اتکای شخصی اختصاص داده شده است. شرکت کنندگان در این همایش، آزادی مطلق را تجربه می کنند و یک هفته پس از ورود به شهر موقت «بلاک راک سیتی»، تنها هنگامی آن را ترک می کنند که دیگر هیچ ابراز وجود شخصی و هنری در مورد آن ها ناگفته نمانده باشد.
در «بلاک سیتی راک» هرچیز و همه چیز قابل قبول و انجام شدنی است. درعین حال روزی که شرکت کنندگان این محل را ترک می کنند، کوچک ترین اثری از خود باقی نمی گذارند. برنینگ من هم چنین همین قاعده یا پرنسیب های فرهنگی را در طول سال تحت عنوان «ده قاعده» حفظ می کند.
برای کسانی که در این فستیوال شرکت می کنند مشکل است بتوانند آن را برای دیگرانی که هرگز به این مکان پای نگذاشته اند توصیف کنند. دست اندرکاران فستیوال هم متعتقدند که فستیوال برنینگ من با همه فستیوال های دیگر فرق می کند:« این جا محلی برای اجرای برنامه روی یک صحنه بزرگ درمقابل دیگران نیست. بلکه برنینگ من بیشتر یک «شهر» است تا یک «فسیتوال». شهری که هرواقعه ای که در آن روی می دهد توسط شهروندان موقت آن خلق شده. شهروندانی که به صورتی فعال در همه وقایع فستیوال شرکت دارند.»
روی وبسایت «برنینگ من» برای کسانی که برای نخستین بار در این فستیوال شرکت می کنند یک صفحه «راهنمای بار اولی ها» نیز قرار داده شده وفستیوال هرسالهبا یک «تم» یا موضوع خاص برگزار می شود. موضوع فستیوال امسال«حق عبور» است.
حق عبور
برگزار کنندگان معتقدند درزندگی امروز بشرلحظات حساسی وجود دارد که در آن انسان با چالش ها و بحران های گوناگون و هم زمانی روبرو می شود:«این چالش ها و بحران ها به این دلیل است که ما در جایی وارد حریم دیگران شده ایم و همین مسئله موجب ایجاد تغییراتی در روند زندگی خودمان شده است. این عبور از حریم شخصی به حریم شخص دیگر درواقع سفری است از یک حالت آشنا به حالتی دگرگونه و ناشناخته که باعث شده تا ما با عمیق ترین احساسات درونی خود یا همان حس شدید عدم امنیت رویارو شویم. در اینجاست که ما باید با ایمانی که به دست می آوریم خواهان آن باشیم که از موجودیت پذیرفته شده و قراردادی خود برای مدتی کوتاه، جستی به بیرون بزنیم.»
با این حال شرکت درفستیوال «برنینگ من» آسان نیست و علاوه بر پرداخت بهای بلیت، شرکت کنندگان بایست تمام نیازمندهای خود از جمله خوراک، وسائل و چادرهای محل زندگی مورد نیاز خود را در طول یک هفته اقامت در «بلاک راک سیتی» به همراه بیاورند. به همین دلیل هم خواندن راهنمای «برزیستی در برنینگ من» برای همه شرکت کنندگان اجباری است.
هنرمندان از ماه ها پیش از آغاز فسیتوال، طرح چیدمان های هنری، صحنه های شناور و ماشین ها و دوچرخه های تزئین شده خود را برای برگزارکنندگان ارسال می کنند.
افرادی که دستی در هنرندارند و تنها به عنوان تماشاگر به «برنینگ من» می آیند هم می توانند با اهدای پول نقد از هنرمندانی که برای ساختن چیدمان های خود نیاز به وجوه نقدی دارند کمک کنند.
برنینگ من نام خود را از سنت سوزاندن پیکره مردچوبی غول آسایی می گیرد که در شنبه شب پیش از پایان فستیوال طی مراسمی به آتش کشیده می شود.
iran#
پستها
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر