یادمان های هنری، در صدمین سالگرد آتش سوزی مهیب «هرم آتش» درنیویورک
از: فیلیپ آدامز - واشنگتن
http://www.voanews.com/persian/news/arts/FireTriangleofNewYork-2011-4-8-119509874.html
یک قرن از آتش سوزی مهیبی که در کارخانه پیراهن دوزی «مثلث» در منهتن نیویورک اتفاق افتاد می گذرد اما صنف کارگر هنوزهم با چالش های گوناگون و مسائل و مشکلات حل نشده تازه ای روبروست.
درآن زمان، درآتش سوزی ناحیه «بزازان» یا پارچه فروشان منهتن که به نام مثلث یا هرم آتش نیز شناخته می شود، بیش از ١٥٠ کارگر یک کارخانه دوزندگی که بیشتر آن ها را زنان و دختران جوانی ازمیان مهاجران ایتالیایی و یهودی تبار تشکیل می دادند کشته شدند. برخی از این قربانیان دراثرسوختگی شدید جان خود را از دست دادند و بسیاری دیگر برای فرار از آتش، ازپنجره های کارخانه که درطبقه دهم ساختمان قرارداشت خود را به بیرون پرتاب کردند.
اما درنهایت همین فاجعه دردناک موجب شد تا مسائل مربوط به قوانین ایمنی کارگران برای نخستین بار در تاریخ کارگری مورد توجه عموم قرار بگیرد و در نتیجه «اتحادیه بین المللی زنان دوزنده» بوجود آمد. اما ازهمان تاریخ وقوع این حادثه ناگوارتا امروز هرسال هنرمندان، شاعران و موسیقی دان ها آثار هنری تازه ای را به نام آن خلق می کنند تا یاد قربانیان حادثه را زنده نگهدارند.
امروزه سه پلاک کوچک روی نمای خارجی یکی از ساختمان های منهتن در منطقه «گرینویچ ویلج» تنها یادبودی است که از واقعه «مثلث آتش» باقی مانده است. این ساختمان امروزه محل چند کلاس درس و کتابخانه دانشگاه نیویورک است و درهمسایگی آن در گالری هنری «گری» Grey نمایشگاهی به نام «هنر، خاطره و مکان» برپا شده است که از یک دیدگاه هنری ملموس وقایع مربوط به حادثه آتش سوزی را به نمایش گذاشته است.
برای مثال یک کاریکاتورسیاسی که دوروز پس از واقعه «مثلث آتش» در روزنامه های آن زمان چاپ شد، یک مثلث آتش گرفته را نشان می دهد که جسد سوخته شده یک زن کارگر در یک ضلع آن قرار گرفته ، یک استخوان جمجمه یا علامت مرگ در ضلع دیگر آن و در ضلع سوم عکس یک کارفرمای طمع کار که با بی اعتنایی به کار خود مشغول است به چشم می خورد.
دریکی از عکس های این نمایشگاه از سال ١٩١١، دختری را می بینیم که خود با بدنی سوخته از مهلکه آتش سوزی نجات یافته اما دوخواهر دیگرش جان خود را از دست داده اند. یک نقاشی از دهه ١٩٣٠ یک عده مهاجر فقیر را نشان می دهد که بالای سر یک کارگر مرده و ایماژهای غم انگیز دیگر، زیر دود غلیظ و سیاهی که از محل آتش سوزی برخاسته ایستاده اند در حالی که یک اثرهنری دیگر، یک کارخانه تمیز و بهشت مانند را به صورتی اتوپیایی تصویر کرده است. تصویری که سلامت و راحتی کارگران را درزیرسایه اتحادیه های کارگری سازمان داده شده ترسیم کرده است.
برای «لوسی اوکلی» که مدیر و برپاکننده این گالری است، یادآوری واقعه «مثلث آتش» علاوه برچالش های خاصی که به همراه دارد، ازجنبه های شخصی و خصوصی تری نیزبرخوردار است. او تماشای یک فیلم مستند درباره واقعه آتش سوزی را به یاد می آورد که چندی پیش به نمایش گذاشته شد و بعد دختران و زنان جوانی که در لباس هایی متعلق به دوران حادثه نام قربانیان این آتش سوزی را یک به یک قرائت می کردند.
لوسی اوکلی می گوید:«وقتی شما این تصاویر را نگاه می کنید تازه متوجه می شوید که قربانیان این حادثه چقدر جوان بوده اند. این ها در عنفوان جوانی از دست رفته اند و این مسئله چقدر برای خانواده های آن ها سخت بوده است. این آتش بخشی عظیمی از پائین شهر نیویورک را کاملا از بین برد. در آن زمان بیش از ٤٠٠ هزار نفربرای مراسم ترحیم این قربانیان به خیابان های منهتن ریختند.»
علاوه بر گالری «گری» مجموعه ای از هنرهای مدرن از جمله موسیقی و نقاشی های گوناگون در خیابان ها به نمایش گذاشته شده است ودرتئاترهای کوچک خیابانی بخش هایی از این فاجعه به صورت نمایش های کوتاهی اجرا می شود. بازیگری به نام «لولو» از روی گزارش خبرنگاری به نام «ویلیام گان شپرد» نمایشنامه ای نوشته است که در آن این بازیگر از قول فردی که این حادثه را تماشا می کرده است صحبت می کند.
او با حالتی دراماتیک می گوید:«هرسه طبقه بالایی دارن تو آتیش می سوزن. اون دخترای کارگر..اون دخترای بیچاره کارگر....یکیشون از پنجره آویزون شده..می بینیش؟ انگشتاش دورچوب های داغ پنجره پیچیده ..دخترا دارن فریاد می کشن...توی پنجره شکل یک تنور داغه او بالا...میدونم..میدونم..دختراها به فکر پریدنن ...میخوایم بهشون بگیم صبر کنین اما نمیشه...»
روت سرگل، هنرمند و فعال حقوق بشری، اتحادیه کارگری مثلث آتش را به یاد می آورد که مثل چتری بود که بیش از ٢٥٠ سازمان کارگری مختلف زیر آن گردآمده بودند. روت درضمن خالق «پروژه گچ» است. پروژه ای که براساس آن داوطلبان به ساختمان هایی که قربانیان آتش سوزی در آن زندگی می کردند می روند و روی پیاده روهای جلوی این ساختمان ها پیام هایی را با گچ به یاد این قربانیان می نویسند.
روت می گوید:«من فکر می کنم وقتی شما درباره شخص بخصوصی با گچ روی این زمین می نویسید یک احساس مسئولیت خاصی نسبت به آن فرد واتفاقی که برای او افتاده می کنید. ضمن نوشتن پیام یا کشیدن یک نقاشی شما فرصت دارید که به زمانه ای فکر کنید که یک روز وجود داشت و ناگهان دود شد و از بین رفت. مردمی که زنده بودند، زندگی می کردند و ناگهان نیست و نابود شدن.»
اینرنت نقش عظیمی در رساندن پیام های یادمان قربانیان هرم آتش به دیگران ایفا می کند. سایت اینترنتی «آتش را به خاطر بسپار» با یک آرشیو گشوده محلی است برای ابراز نظرات مردمی، سیاسی، فعال حقوق بشری و هنری در رابطه با این واقعه و مکانی برای پست کردن یادبودها.
iran#
از: فیلیپ آدامز - واشنگتن
http://www.voanews.com/persian/news/arts/FireTriangleofNewYork-2011-4-8-119509874.html
یک قرن از آتش سوزی مهیبی که در کارخانه پیراهن دوزی «مثلث» در منهتن نیویورک اتفاق افتاد می گذرد اما صنف کارگر هنوزهم با چالش های گوناگون و مسائل و مشکلات حل نشده تازه ای روبروست.
درآن زمان، درآتش سوزی ناحیه «بزازان» یا پارچه فروشان منهتن که به نام مثلث یا هرم آتش نیز شناخته می شود، بیش از ١٥٠ کارگر یک کارخانه دوزندگی که بیشتر آن ها را زنان و دختران جوانی ازمیان مهاجران ایتالیایی و یهودی تبار تشکیل می دادند کشته شدند. برخی از این قربانیان دراثرسوختگی شدید جان خود را از دست دادند و بسیاری دیگر برای فرار از آتش، ازپنجره های کارخانه که درطبقه دهم ساختمان قرارداشت خود را به بیرون پرتاب کردند.
اما درنهایت همین فاجعه دردناک موجب شد تا مسائل مربوط به قوانین ایمنی کارگران برای نخستین بار در تاریخ کارگری مورد توجه عموم قرار بگیرد و در نتیجه «اتحادیه بین المللی زنان دوزنده» بوجود آمد. اما ازهمان تاریخ وقوع این حادثه ناگوارتا امروز هرسال هنرمندان، شاعران و موسیقی دان ها آثار هنری تازه ای را به نام آن خلق می کنند تا یاد قربانیان حادثه را زنده نگهدارند.
امروزه سه پلاک کوچک روی نمای خارجی یکی از ساختمان های منهتن در منطقه «گرینویچ ویلج» تنها یادبودی است که از واقعه «مثلث آتش» باقی مانده است. این ساختمان امروزه محل چند کلاس درس و کتابخانه دانشگاه نیویورک است و درهمسایگی آن در گالری هنری «گری» Grey نمایشگاهی به نام «هنر، خاطره و مکان» برپا شده است که از یک دیدگاه هنری ملموس وقایع مربوط به حادثه آتش سوزی را به نمایش گذاشته است.
برای مثال یک کاریکاتورسیاسی که دوروز پس از واقعه «مثلث آتش» در روزنامه های آن زمان چاپ شد، یک مثلث آتش گرفته را نشان می دهد که جسد سوخته شده یک زن کارگر در یک ضلع آن قرار گرفته ، یک استخوان جمجمه یا علامت مرگ در ضلع دیگر آن و در ضلع سوم عکس یک کارفرمای طمع کار که با بی اعتنایی به کار خود مشغول است به چشم می خورد.
دریکی از عکس های این نمایشگاه از سال ١٩١١، دختری را می بینیم که خود با بدنی سوخته از مهلکه آتش سوزی نجات یافته اما دوخواهر دیگرش جان خود را از دست داده اند. یک نقاشی از دهه ١٩٣٠ یک عده مهاجر فقیر را نشان می دهد که بالای سر یک کارگر مرده و ایماژهای غم انگیز دیگر، زیر دود غلیظ و سیاهی که از محل آتش سوزی برخاسته ایستاده اند در حالی که یک اثرهنری دیگر، یک کارخانه تمیز و بهشت مانند را به صورتی اتوپیایی تصویر کرده است. تصویری که سلامت و راحتی کارگران را درزیرسایه اتحادیه های کارگری سازمان داده شده ترسیم کرده است.
برای «لوسی اوکلی» که مدیر و برپاکننده این گالری است، یادآوری واقعه «مثلث آتش» علاوه برچالش های خاصی که به همراه دارد، ازجنبه های شخصی و خصوصی تری نیزبرخوردار است. او تماشای یک فیلم مستند درباره واقعه آتش سوزی را به یاد می آورد که چندی پیش به نمایش گذاشته شد و بعد دختران و زنان جوانی که در لباس هایی متعلق به دوران حادثه نام قربانیان این آتش سوزی را یک به یک قرائت می کردند.
لوسی اوکلی می گوید:«وقتی شما این تصاویر را نگاه می کنید تازه متوجه می شوید که قربانیان این حادثه چقدر جوان بوده اند. این ها در عنفوان جوانی از دست رفته اند و این مسئله چقدر برای خانواده های آن ها سخت بوده است. این آتش بخشی عظیمی از پائین شهر نیویورک را کاملا از بین برد. در آن زمان بیش از ٤٠٠ هزار نفربرای مراسم ترحیم این قربانیان به خیابان های منهتن ریختند.»
علاوه بر گالری «گری» مجموعه ای از هنرهای مدرن از جمله موسیقی و نقاشی های گوناگون در خیابان ها به نمایش گذاشته شده است ودرتئاترهای کوچک خیابانی بخش هایی از این فاجعه به صورت نمایش های کوتاهی اجرا می شود. بازیگری به نام «لولو» از روی گزارش خبرنگاری به نام «ویلیام گان شپرد» نمایشنامه ای نوشته است که در آن این بازیگر از قول فردی که این حادثه را تماشا می کرده است صحبت می کند.
او با حالتی دراماتیک می گوید:«هرسه طبقه بالایی دارن تو آتیش می سوزن. اون دخترای کارگر..اون دخترای بیچاره کارگر....یکیشون از پنجره آویزون شده..می بینیش؟ انگشتاش دورچوب های داغ پنجره پیچیده ..دخترا دارن فریاد می کشن...توی پنجره شکل یک تنور داغه او بالا...میدونم..میدونم..دختراها به فکر پریدنن ...میخوایم بهشون بگیم صبر کنین اما نمیشه...»
روت سرگل، هنرمند و فعال حقوق بشری، اتحادیه کارگری مثلث آتش را به یاد می آورد که مثل چتری بود که بیش از ٢٥٠ سازمان کارگری مختلف زیر آن گردآمده بودند. روت درضمن خالق «پروژه گچ» است. پروژه ای که براساس آن داوطلبان به ساختمان هایی که قربانیان آتش سوزی در آن زندگی می کردند می روند و روی پیاده روهای جلوی این ساختمان ها پیام هایی را با گچ به یاد این قربانیان می نویسند.
روت می گوید:«من فکر می کنم وقتی شما درباره شخص بخصوصی با گچ روی این زمین می نویسید یک احساس مسئولیت خاصی نسبت به آن فرد واتفاقی که برای او افتاده می کنید. ضمن نوشتن پیام یا کشیدن یک نقاشی شما فرصت دارید که به زمانه ای فکر کنید که یک روز وجود داشت و ناگهان دود شد و از بین رفت. مردمی که زنده بودند، زندگی می کردند و ناگهان نیست و نابود شدن.»
اینرنت نقش عظیمی در رساندن پیام های یادمان قربانیان هرم آتش به دیگران ایفا می کند. سایت اینترنتی «آتش را به خاطر بسپار» با یک آرشیو گشوده محلی است برای ابراز نظرات مردمی، سیاسی، فعال حقوق بشری و هنری در رابطه با این واقعه و مکانی برای پست کردن یادبودها.
پستها
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر