يكشنبه, ۱۴ فروردين ۱۳۹۰
پروین اردلان
http://www.iranglobal.info/I-G.php?mid=2-65995
چهره ای که ایستادگی اش از یاد نمی رود
او که از نقاط پیوند دهنده دو جنبش دانشجویی و زنان بود ، اکنون از مرز دو جنبش هم درگذشته است.. تصویر بهاره حتی در قاب زندان هم از حرکت باز نمی ایستد، بهاره ی در بند صدایش را به گوش هزاران دانشجوی رها از بند ورای مرزهای جغرافیایی رسانده است ..
در زندگی، لحظه هایی هستند که از یاد نمی روند. مثل شنیدن حکم اعدام و تمام شدن دنیا و زندگی و امید در یک لحظه. مثل تصور لحظه ای که قرار است که دیگر نشنوی، نبینی یا نخوانی آن که و آنچه را دوست می داشتی. یکی از راویان این لحظه و نجات یافته از اعدام می گوید:" مثل عرق سردی می ماند که یک دفعه از پشت گردنت روان می شود و تمام وجودت یخ می کند، در آن لحظه، همه لحظات زندگی ات، خاطراتت، دوستان، خانواده، آرزوهایت و... در برابرت ظاهر می شوند، حتی اگر بعد از آن زنده بمانی آن لحظه همواره با تو هست و رهایت نمی کند، انگار پیش تر مرده ای."
در کنار این تلخی ها، لحظه هایی هم هستند که رنگ زندگی دارند، قدرت آفرین و نیرو بخشند و مقاومت هایمان را بازنو می کنند. مثل لحظه حضور دلگرم کننده ی همراهانی چون بهاره در میان تنهایی، تزلزل ، تردید وترس از سرکوب تجمع زنان؛ در سرمای ترس و وحشت 22 خرداد 1385 در میدان هفت تیر که هرم داغ خرداد هم از سرمایش نمی کاست.
یا تصویر سنجاق شده بهاره و چند همراه اندکش به دانشگاه امیر کبیر و تحصن شجاعانه شان علیه سکون و انجماد تابستان 18 تیرماه 1386
او که از نقاط پیوند دهنده دو جنبش دانشجویی و زنان بود ، اکنون از مرز دو جنبش هم درگذشته است.. تصویر بهاره حتی در قاب زندان هم از حرکت باز نمی ایستد، بهاره ی در بند صدایش را به گوش هزاران دانشجوی رها از بند ورای مرزهای جغرافیایی رسانده است ..
این روزها وقتی به تدریج، مرگ آرمان ها، سلطه ی ترس ها و شیوع ویروس بی حرکتی را حس می کنم و به انتهای اندوه می رسم، تصویر بهاره در برابرم ظاهر می شود. دختری که از ایستادگی اش نیرو می گیرم از قاب بیرون زده است ، این لبخند و این ایستادگی از یاد نمی رود....
برگرفته از : http://www.daneshjoonews.com
انتشار از: Eghbal Eghbali
iran#
http://www.iranglobal.info/I-G.php?mid=2-65995
چهره ای که ایستادگی اش از یاد نمی رود
او که از نقاط پیوند دهنده دو جنبش دانشجویی و زنان بود ، اکنون از مرز دو جنبش هم درگذشته است.. تصویر بهاره حتی در قاب زندان هم از حرکت باز نمی ایستد، بهاره ی در بند صدایش را به گوش هزاران دانشجوی رها از بند ورای مرزهای جغرافیایی رسانده است ..
در زندگی، لحظه هایی هستند که از یاد نمی روند. مثل شنیدن حکم اعدام و تمام شدن دنیا و زندگی و امید در یک لحظه. مثل تصور لحظه ای که قرار است که دیگر نشنوی، نبینی یا نخوانی آن که و آنچه را دوست می داشتی. یکی از راویان این لحظه و نجات یافته از اعدام می گوید:" مثل عرق سردی می ماند که یک دفعه از پشت گردنت روان می شود و تمام وجودت یخ می کند، در آن لحظه، همه لحظات زندگی ات، خاطراتت، دوستان، خانواده، آرزوهایت و... در برابرت ظاهر می شوند، حتی اگر بعد از آن زنده بمانی آن لحظه همواره با تو هست و رهایت نمی کند، انگار پیش تر مرده ای."
در کنار این تلخی ها، لحظه هایی هم هستند که رنگ زندگی دارند، قدرت آفرین و نیرو بخشند و مقاومت هایمان را بازنو می کنند. مثل لحظه حضور دلگرم کننده ی همراهانی چون بهاره در میان تنهایی، تزلزل ، تردید وترس از سرکوب تجمع زنان؛ در سرمای ترس و وحشت 22 خرداد 1385 در میدان هفت تیر که هرم داغ خرداد هم از سرمایش نمی کاست.
یا تصویر سنجاق شده بهاره و چند همراه اندکش به دانشگاه امیر کبیر و تحصن شجاعانه شان علیه سکون و انجماد تابستان 18 تیرماه 1386
او که از نقاط پیوند دهنده دو جنبش دانشجویی و زنان بود ، اکنون از مرز دو جنبش هم درگذشته است.. تصویر بهاره حتی در قاب زندان هم از حرکت باز نمی ایستد، بهاره ی در بند صدایش را به گوش هزاران دانشجوی رها از بند ورای مرزهای جغرافیایی رسانده است ..
این روزها وقتی به تدریج، مرگ آرمان ها، سلطه ی ترس ها و شیوع ویروس بی حرکتی را حس می کنم و به انتهای اندوه می رسم، تصویر بهاره در برابرم ظاهر می شود. دختری که از ایستادگی اش نیرو می گیرم از قاب بیرون زده است ، این لبخند و این ایستادگی از یاد نمی رود....
برگرفته از : http://www.daneshjoonews.com
انتشار از: Eghbal Eghbali
پستها
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر