مریم رحیمی: همين حوالی خودمان، در همين شهر آرام مونترال، هنرمندی نام
آشنا بود كه در سكوت زندگی می گذراند.
نه انديشه شهرت داشت و نه هوس تجارت و كسب مال. با هنرش نفس می كشيد و دنيا را از دريچه زيبای رنگهايش می شناخت...
نمايشگاه هايش، آثارش، كتابهایش... حق داری نديده باشی، نشنيده باشی... آخر ما مردمان دنيا رسممان همين است كه همديگر را تا وقتی زنده ایم گم می کنیم، توانايی های یکديگر را قدر نمی دانيم و حمايت نمی كنيم، در سكوت و بی تفاوتی از كنار هم می گذريم و فقط يك عصر دلگير يكشنبه، با شنيدن خبر نبودن همديگر، آهی می كشيم و تمام...
اينجا غربت است... خبر مرگ ياران و آشنايان، غريبانه بر دل زخم می زند. زخمی ناعلاج.
امان از اين روزگار
استاد علی اصغر معصومی خالق تصویرهای بکر و بی همتای شاهنامه، هنرمند چیره دستی که عشق به سرزمین مادری اش از همان روز نخست در تمامی آثارش هویدا بود، در سن 82سالگی در مونترال دیده از جهان فرو بست.
"پشت خانه ما، خانه‌ای متروکه ولی با معماری بسیار زیبایی قرار داشت که در، دیوار و سقف آن، پُر از نقش و نگار بود. نقش و نگارهایی بس زیبا، که هر بار، وقتی به اتفاق همبازی‌هایم به آن‌جا می‌رفتیم، مدت‌ها با لذت این نقوش را تماشا می‌کردم. بعدها متوجه شدم که پتینه‌کاری و به‌کار بردن رنگ کهنگی در آثارم، تأثیری از آن دوران است، چرا که این ذهنیت را برای من به وجود آورده که در بسیاری اوقات هر چیز که قدمت دارد، دارای حرمت است" (علی اصغر معصومی)
نه انديشه شهرت داشت و نه هوس تجارت و كسب مال. با هنرش نفس می كشيد و دنيا را از دريچه زيبای رنگهايش می شناخت...
نمايشگاه هايش، آثارش، كتابهایش... حق داری نديده باشی، نشنيده باشی... آخر ما مردمان دنيا رسممان همين است كه همديگر را تا وقتی زنده ایم گم می کنیم، توانايی های یکديگر را قدر نمی دانيم و حمايت نمی كنيم، در سكوت و بی تفاوتی از كنار هم می گذريم و فقط يك عصر دلگير يكشنبه، با شنيدن خبر نبودن همديگر، آهی می كشيم و تمام...
اينجا غربت است... خبر مرگ ياران و آشنايان، غريبانه بر دل زخم می زند. زخمی ناعلاج.
امان از اين روزگار
استاد علی اصغر معصومی خالق تصویرهای بکر و بی همتای شاهنامه، هنرمند چیره دستی که عشق به سرزمین مادری اش از همان روز نخست در تمامی آثارش هویدا بود، در سن 82سالگی در مونترال دیده از جهان فرو بست.
"پشت خانه ما، خانه‌ای متروکه ولی با معماری بسیار زیبایی قرار داشت که در، دیوار و سقف آن، پُر از نقش و نگار بود. نقش و نگارهایی بس زیبا، که هر بار، وقتی به اتفاق همبازی‌هایم به آن‌جا می‌رفتیم، مدت‌ها با لذت این نقوش را تماشا می‌کردم. بعدها متوجه شدم که پتینه‌کاری و به‌کار بردن رنگ کهنگی در آثارم، تأثیری از آن دوران است، چرا که این ذهنیت را برای من به وجود آورده که در بسیاری اوقات هر چیز که قدمت دارد، دارای حرمت است" (علی اصغر معصومی)
منبع:
فیسبوک بهروز نیکذات
فیسبوک بهروز نیکذات
----------------------
پستها
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر