بالرین اسطوره ای کوبایی در ٩٠ سالگی: «من عاشق زندگی هستم»
http://www.voanews.com/persian/news/arts/CubanBalerina-2011-6-29-124699359.html
آلیشیا آلانزو، گرداننده باله ملی «کوبا» به زودی با گروهی از برجسته ترین رقاصان خود به ایالات متحده آمریکا خواهد آمد تا برنامه هایی در شهرهای مختلف این کشور اجرا کند.
برای دوستداران این ستاره ٩٠ ساله باله کلاسیک کوبا، او یک ملکه فرهنگی مصمم و محافظه کار است که به رغم عقاید محکم سیاسی و ابراز آزادانه این عقاید توانسته است در مدتی حتی طولانی تر از «فیدل کاسترو» بر مسند قدرت باقی بماند.
نکته جالب در اینجاست که حتی بزرگ ترین منتقدین «آلانزو» قبول دارند که «باله ملی کوبا» این موسسه ۶٣ ساله قدیمی که خود آلیشیا آلانزو آن را پایه گذاری کرده و در طول سال ها مدیر آن بوده است، هنوز یکی از برجسته ترین و با مهارت ترین گروه های رقص باله کلاسیک و کمپانی های باله در مناطق شمالی، مرکزی و جنوبی آمریکا به شمار می رود. کمپانی که به رغم مشکلات مالی، پناهنده شدن رقاصان آن به کشورهای مجاور و بسیاری دیگر از مشکلاتی که سر راه آن قرار داشته است هم چنان پابرجای مانده است.
با این همه، ستاره درخشان باله ملی کوبا، خود آلانزو است که در ٩٠ سالگی هنوز هم یکی از رنگین ترین شخصیت های حاضر در صحنه است و می توان او را با سربندها، لباس ها و زینت آلات شگفت انگیزش و به خصوص اعتقادات محکم اش درباره سیاست و بسیاری مسائل دیگر، «گرتا گاربوی» منطقه کارائیب خواند.
آلیشیا آلانزو که هفته پیش در پایتخت ایالات متحده آمریکا، واشنگتن دی سی به سر می برد در پاسخ به این سئوال که آیا آسان تر شدن قوانین مسافرت بین کوبا و ایالات متحده به تعداد بیشتری از هنرمندان این دو کشور فرصتی خواهد داد تا بتوانند در کشورهای یکدیگر دست به اجرای برنامه بزنند گفته است: «به نظر من این سئوالی است که مردم ایالات متحده آمریکا باید پاسخگوی آن باشند. ما همیشه آماده به اشتراک مساعی بوده ایم. ما این موضوع را با اجرای برنامه در اغلب کشورهای دنیا ثابت کرده ایم. به نظرمن، هنر بهترین راه بهبود روابط میان یک کشور با کشورهای دیگر است. چرا که تنها از طریق هنر است که ما می توانیم انسان های بهتری باشیم.»
آلیشیا آلانزو که در اواخر ماه ژوئن چند برنامه به نام «جادوی رقص» به همراه گروه باله ملی کوبا در کالیفرنیای جنوبی به اجرا خواهد گذاشت می گوید: «ما نمونه هایی از شناخته شده ترین قطعات از باله های معروفی چون «دریاچه قو»، «ژیزل»، «زیبای خفته» و «فندق شکن» را به نمایش خواهیم گذاشت.»
گروه آلانزو در مرکز هنری و اپرای «چندلر» شهر لس آنجلس نیز باله «دون کیشوت» را اجرا خواهد کرد.
باله ملی کوبا و آلیشیا آلانزو، در ذهنیت مردم جهان به دو عامل جدایی ناپذیر تبدیل شده اند. تلاش های خستگی ناپذیر این زن هنرمند در برپا نگاهداشتن یک کمپانی باله که یک هنر طبقه مرفه محسوب می شود در مملکتی با جامعه ای فقرزده موجب شده است تا وی در میان جوامع هنری و دست اندرکاران باله در سراسر جهان از علاقه و احترام خاصی برخوردار شود و از سوی بنیادهای فرهنگی کشورهای مختلف جهان مورد تقدیر قرار گرفته و جوایز مختلفی دریافت کند. علاوه بر دولت کوبا، کشورهای اسپانیا و فرانسه نیز مدال های افتخاری به او اهدا کرده اند و «یونیسف» به او عنوان سفیر صلح و دوستی خود را اهدا کرده است.
این تحسین ها وقتی به اوج خود رسید که شایع شد «آلیشیا آلانزو» سال هاست که به علت پاره شدن شبکه چشم در اثر رقصیدن تقریبا نابینا شده است.
آلیشیا که رقص را از ٩ سالگی آغاز کرده است می گوید: «وقتی که بچه بودم همیشه توی اطاقم مشغول رقصیدن بودم. مادرم برایم یک آهنگ می گذاشت و من می رقصیدم. تنهای تنها می رقصیدم. نمی دانستم چکار می کنم فقط دوست داشتم تکان بخورم، بچرخم و بچرخم و بچرخم. همان موقع به مادرم گفتم این کاریه که میخوام برای بقیه عمرم انجام بدم...رقص!»
آلیشیا در سال ١٩٣٠ برای نخستین بار به همراه پدرش از نیویورک دیدن کرد. در آن زمان او ١٨ سال داشت و عاشق انرژی شهر نیویورک شد. او با شرکت در تئاترهای موزیکال «برادوی» از جمله بازی در نمایش «بانوی بزرگ» و «ستاره ای در چشم تو» پا به صحنه رقص این شهر گذاشت و به زودی به «باله نیویورک» که بعدها به «تئاترباله آمریکا» تبدیل شد پیوست. در آنجا آلیشیا با «جورج بالنشین» نابغه هنر طراحی رقص و بزرگان دیگری چون «برونیسلاوا نیژینسکیا»، «جروم رابینز» و «اگنس دومیل» همکاری کرد. همکاری با بالنشین در اجرای برخی از مشکل ترین قطعات رقص در طرحی به نام «تم ها و حرکات» در سال ١٩۴٧ بود که «آلیشیا آلانزو» را به عنوان یک رقاص برجسته باله به جهان معرفی کرد: «بالنشین هر بار یک قطعه مشکل دیگر به این طراحی بسیار مشکل اضافه می کرد و به من می گفت: فکر می کنی بتونی انجامش بدی؟ من هم می گفتم: سعی خودمو می کنم. اما او اهمیتی نمی داد و بلافاصله می گفت: انجامش بده. بالنشین وقت تلف نمی کرد. او بسیار سخت کوش و سختگیر بود.»
در اواخر دهه چهل میلادی، آلانزو تصمیم گرفت که آموخته های خود را به کشور زادگاهش «کوبا» ببرد و در آنجا اقدام به تاسیس یک کمپانی باله ملی کند. موسسه ای که پس از پیروزی انقلاب در کوبا به «باله ملی کوبا» تغییر نام داد.
بسیاری از منتقدان آلانزو معتقدند که برجا ماندن او به عنوان تنها مدیر کمپانی در طول سال ها باعث شده است که گروه های رقص او در عین زیبایی و مهارت از یک حالت تغییر نیافته و یکنواخت برخوردار شوند و برخی نیز دلیل فرار و پناهنده شدن بسیاری از رقاصان باله ملی کوبا برای به دست آوردن فرصت های تازه در ممالک دیگر را همین عدم ایجاد تغییرات در مدیریت دانسته اند. گروهی دیگر نگران آینده «باله ملی کوبا» هستند و از آنجایی که «آلیشیا آلانزو» جانشینی برای خود در نظر نگرفته است نمی دانند که این کمپانی باله بعد از او به چه سرنوشتی دچار خواهد شد. اما «باربارا گارسیا» یکی از رقاصان اصلی باله ملی کوبا می گوید: «این هم مثل همه چیزهای دیگه در زندگی ادامه پیدا می کنه. بله آینده نامطمئنی است و ما نمی دونیم چطوری اما می دونیم ادامه پیدا خواهد کرد.»
اما وقتی ازخود آلانزو بپرسید، کی آماده بازنشستگی خواهد بود می گوید: «من فکر می کنم تا ٢٠٠ سالگی این مقام را نگه دارم..آخه من عاشق زندگی ام.»
http://www.voanews.com/persian/news/arts/CubanBalerina-2011-6-29-124699359.html
آلیشیا آلانزو، گرداننده باله ملی «کوبا» به زودی با گروهی از برجسته ترین رقاصان خود به ایالات متحده آمریکا خواهد آمد تا برنامه هایی در شهرهای مختلف این کشور اجرا کند.
برای دوستداران این ستاره ٩٠ ساله باله کلاسیک کوبا، او یک ملکه فرهنگی مصمم و محافظه کار است که به رغم عقاید محکم سیاسی و ابراز آزادانه این عقاید توانسته است در مدتی حتی طولانی تر از «فیدل کاسترو» بر مسند قدرت باقی بماند.
نکته جالب در اینجاست که حتی بزرگ ترین منتقدین «آلانزو» قبول دارند که «باله ملی کوبا» این موسسه ۶٣ ساله قدیمی که خود آلیشیا آلانزو آن را پایه گذاری کرده و در طول سال ها مدیر آن بوده است، هنوز یکی از برجسته ترین و با مهارت ترین گروه های رقص باله کلاسیک و کمپانی های باله در مناطق شمالی، مرکزی و جنوبی آمریکا به شمار می رود. کمپانی که به رغم مشکلات مالی، پناهنده شدن رقاصان آن به کشورهای مجاور و بسیاری دیگر از مشکلاتی که سر راه آن قرار داشته است هم چنان پابرجای مانده است.
با این همه، ستاره درخشان باله ملی کوبا، خود آلانزو است که در ٩٠ سالگی هنوز هم یکی از رنگین ترین شخصیت های حاضر در صحنه است و می توان او را با سربندها، لباس ها و زینت آلات شگفت انگیزش و به خصوص اعتقادات محکم اش درباره سیاست و بسیاری مسائل دیگر، «گرتا گاربوی» منطقه کارائیب خواند.
آلیشیا آلانزو که هفته پیش در پایتخت ایالات متحده آمریکا، واشنگتن دی سی به سر می برد در پاسخ به این سئوال که آیا آسان تر شدن قوانین مسافرت بین کوبا و ایالات متحده به تعداد بیشتری از هنرمندان این دو کشور فرصتی خواهد داد تا بتوانند در کشورهای یکدیگر دست به اجرای برنامه بزنند گفته است: «به نظر من این سئوالی است که مردم ایالات متحده آمریکا باید پاسخگوی آن باشند. ما همیشه آماده به اشتراک مساعی بوده ایم. ما این موضوع را با اجرای برنامه در اغلب کشورهای دنیا ثابت کرده ایم. به نظرمن، هنر بهترین راه بهبود روابط میان یک کشور با کشورهای دیگر است. چرا که تنها از طریق هنر است که ما می توانیم انسان های بهتری باشیم.»
آلیشیا آلانزو که در اواخر ماه ژوئن چند برنامه به نام «جادوی رقص» به همراه گروه باله ملی کوبا در کالیفرنیای جنوبی به اجرا خواهد گذاشت می گوید: «ما نمونه هایی از شناخته شده ترین قطعات از باله های معروفی چون «دریاچه قو»، «ژیزل»، «زیبای خفته» و «فندق شکن» را به نمایش خواهیم گذاشت.»
گروه آلانزو در مرکز هنری و اپرای «چندلر» شهر لس آنجلس نیز باله «دون کیشوت» را اجرا خواهد کرد.
باله ملی کوبا و آلیشیا آلانزو، در ذهنیت مردم جهان به دو عامل جدایی ناپذیر تبدیل شده اند. تلاش های خستگی ناپذیر این زن هنرمند در برپا نگاهداشتن یک کمپانی باله که یک هنر طبقه مرفه محسوب می شود در مملکتی با جامعه ای فقرزده موجب شده است تا وی در میان جوامع هنری و دست اندرکاران باله در سراسر جهان از علاقه و احترام خاصی برخوردار شود و از سوی بنیادهای فرهنگی کشورهای مختلف جهان مورد تقدیر قرار گرفته و جوایز مختلفی دریافت کند. علاوه بر دولت کوبا، کشورهای اسپانیا و فرانسه نیز مدال های افتخاری به او اهدا کرده اند و «یونیسف» به او عنوان سفیر صلح و دوستی خود را اهدا کرده است.
این تحسین ها وقتی به اوج خود رسید که شایع شد «آلیشیا آلانزو» سال هاست که به علت پاره شدن شبکه چشم در اثر رقصیدن تقریبا نابینا شده است.
آلیشیا که رقص را از ٩ سالگی آغاز کرده است می گوید: «وقتی که بچه بودم همیشه توی اطاقم مشغول رقصیدن بودم. مادرم برایم یک آهنگ می گذاشت و من می رقصیدم. تنهای تنها می رقصیدم. نمی دانستم چکار می کنم فقط دوست داشتم تکان بخورم، بچرخم و بچرخم و بچرخم. همان موقع به مادرم گفتم این کاریه که میخوام برای بقیه عمرم انجام بدم...رقص!»
آلیشیا در سال ١٩٣٠ برای نخستین بار به همراه پدرش از نیویورک دیدن کرد. در آن زمان او ١٨ سال داشت و عاشق انرژی شهر نیویورک شد. او با شرکت در تئاترهای موزیکال «برادوی» از جمله بازی در نمایش «بانوی بزرگ» و «ستاره ای در چشم تو» پا به صحنه رقص این شهر گذاشت و به زودی به «باله نیویورک» که بعدها به «تئاترباله آمریکا» تبدیل شد پیوست. در آنجا آلیشیا با «جورج بالنشین» نابغه هنر طراحی رقص و بزرگان دیگری چون «برونیسلاوا نیژینسکیا»، «جروم رابینز» و «اگنس دومیل» همکاری کرد. همکاری با بالنشین در اجرای برخی از مشکل ترین قطعات رقص در طرحی به نام «تم ها و حرکات» در سال ١٩۴٧ بود که «آلیشیا آلانزو» را به عنوان یک رقاص برجسته باله به جهان معرفی کرد: «بالنشین هر بار یک قطعه مشکل دیگر به این طراحی بسیار مشکل اضافه می کرد و به من می گفت: فکر می کنی بتونی انجامش بدی؟ من هم می گفتم: سعی خودمو می کنم. اما او اهمیتی نمی داد و بلافاصله می گفت: انجامش بده. بالنشین وقت تلف نمی کرد. او بسیار سخت کوش و سختگیر بود.»
در اواخر دهه چهل میلادی، آلانزو تصمیم گرفت که آموخته های خود را به کشور زادگاهش «کوبا» ببرد و در آنجا اقدام به تاسیس یک کمپانی باله ملی کند. موسسه ای که پس از پیروزی انقلاب در کوبا به «باله ملی کوبا» تغییر نام داد.
بسیاری از منتقدان آلانزو معتقدند که برجا ماندن او به عنوان تنها مدیر کمپانی در طول سال ها باعث شده است که گروه های رقص او در عین زیبایی و مهارت از یک حالت تغییر نیافته و یکنواخت برخوردار شوند و برخی نیز دلیل فرار و پناهنده شدن بسیاری از رقاصان باله ملی کوبا برای به دست آوردن فرصت های تازه در ممالک دیگر را همین عدم ایجاد تغییرات در مدیریت دانسته اند. گروهی دیگر نگران آینده «باله ملی کوبا» هستند و از آنجایی که «آلیشیا آلانزو» جانشینی برای خود در نظر نگرفته است نمی دانند که این کمپانی باله بعد از او به چه سرنوشتی دچار خواهد شد. اما «باربارا گارسیا» یکی از رقاصان اصلی باله ملی کوبا می گوید: «این هم مثل همه چیزهای دیگه در زندگی ادامه پیدا می کنه. بله آینده نامطمئنی است و ما نمی دونیم چطوری اما می دونیم ادامه پیدا خواهد کرد.»
اما وقتی ازخود آلانزو بپرسید، کی آماده بازنشستگی خواهد بود می گوید: «من فکر می کنم تا ٢٠٠ سالگی این مقام را نگه دارم..آخه من عاشق زندگی ام.»
iran#
پستها
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر