درگذشت دینو دو لورنتیس تهیه کننده فیلم های پرخرج هالیوود
http://www.voanews.com/persian/news/arts/Dinodelorentis-2010-11-11-107368918.html
دینو دو لورنتیس، تهیه کننده فیلم های پرهزینه هالیوود که نقش مهمی نیز در باز سازی صنعت سینمای ایتالیا پس از جنگ دوم جهانی داشت، روز چهارشنبه دهم نوامبر در سن ٩١ سالگی در منزل مسکونی خود در بورلی هیلز درگذشت.
دولورنتیس در یک دوران طولانی ٦٠ ساله توانست فیلم هایی از ژانرهای مختلف سینمایی از «جاده» فدریکو فلینی در سال گرفته تا نسخه تازه ای از «کینگ کونگ»را تهیه کند.
دینو دولورنتیس که یکی از آخرین سواران دوران طلائی فیلمسازی در هالیوود به شمار می رفت ، از اوائل دهه هفتاد به آمریکا نقل مکان کرد و تا سال ٢٠٠٧ به تهیه فیلم ادامه داد.
دولورنتیس با مشارکت «کارلو پونتی» تهیه کننده معروف دیگر آن دوران ، به تهیه فیلم های خارجی در ایتالیا پرداختند وبرخی از فیلم های مهم آن زمان چون «اولیسس» با شرکت کرک داگلاس، آنتونی کوئین و سیلوانا مانگانو و «جنگ و صلح» با شرکت ادری هیپورن از ساخته های این دو به شمار می رود. دولورنتیس و پونتی توانستند استانداردهای فیلمسازی موجود در ایتالیای آن زمان را به درجات بالاتری سوق بدهند و توجه جهانیان را به سینمای کارگردانان بزرگ این کشور چون ویتوریو دسیکا و روبرتو روسلینی جلب کنند.
دراوائل دهه شصت میلادی، دولورنتیس یک استودیوی عظیم و مجهز فیلمسازی در خارج ازشهر رم به نام «دینوچیتا» ساخت تا شرکت های فیلمسازی هالیوود که در آن دوران بدنبال اماکن فیلمبرداری در اروپا بودند بتوانند از تجهیزات آن استفاده کنند.
دولورنتیس شگردهای کم نظیری در ایجاد سرمایه برای ساختن فیلم به کار می برد ازجمله پیش فروش فیلم های هنوز ساخته نشده به کشورهای مختلف که امروزه یکی از راه های مرسوم برای تولید سرمایه فیلمسازی به شمارمی رود. به این طریق او توانست فیلم هایی چون «باراباس» با شرکت آنتونی کوئین و فیلم دیگری از ساخته های «روژه وادیم» کارگردان فرانسوی به نام «باربارلا» با شرکت جین فاندا را تهیه و تولید کند. او در همین دوران فیلم «رومئو و ژولیت» را نیز با کارگردانی «فرانکو زفیرلی» تهیه کرد.
دولورنتیس پس از فروختن استودیوی خود در حومه شهر رم و مهاجرت به ایالات متحده آمریکا در دهه هفتاد میلادی فیلم های برجسته ای چون «سرپیکو» با شرکت آل پاچینو و «سه روز کاندور» با بازی رابرت ردفورد و فی داناوی را تهیه کرد. با این همه نام او با برخی از ناموفق ترین فیلم های تاریخ سینما نیز گره خورده است. فیلم هایی چون «کینگ کونگ زنده می ماند» و «تای پن».
تا اواسط دهه هشتاد میلادی، دولورنتیس در صدر یک استودیوی عظیم 32 محل تولید و پخش فیلم در شهر «ویلمینگتون» در ایالت کارولینای شمالی نشسته بود. از فیلم های این دوره از زندگی تهیه کنندگی دولورنتیس می توان از فیلم «مخمل آبی» Blue Velvet دیوید لینچ نام برد. فیلمی که منتقدین از آن تقدیر کردند اما در گیشه شکست خورد.در نهایت استودیوی کارولینای شمالی بسته شد و دولورنتیس شرکت تازه ای به نام «دولورنتیس کامیونیکیشن» را پایه گذاری کرد.
او درسال ٢٠٠١ جایزه معتبر « یادبود جی تالبرگ» را دریافت کرد که هر سال از سوی گردانندگان جوایز اسکار برای تقدیر از تهیه کنندگان خلاق با کیفیت کاری برجسته به آن ها اهدا می شود. دولورنتیس که در دهه هشتاد میلادی به تبعیت آمریکا درآمد جوایز دیگری از جمله جایزه سینمایی «دیوید او سلزنیک» را برای هم بخشی های تاریخی به صنعت سینمای آمریکا، و هم چنین به عنوان یک هنرمند آینده نگر در صحنه سینمای جهانی دریافت کرد.
دولورنتیس به عنوان مردی که هرگز جواب «نه» را قبول نمی کند شناخته می شد. با این همه او همیشه هم پاسخ مثبت نمی گرفت. مثلا هنگامی که تصمیم گرفت بخش دومی برای فیلم ترسناک «سکوت بره ها» به نام «هانیبال» رابا شرکت «جودی فاستر» تهیه کند و با مخالفت این بازیگر روبرو شد تصمیم گرفت فیلم را با شرکت هنرپیشه دیگری بسازد و گفت:«وقتی پاپ می میرد، شما یک پاپ دیگر بجایش می گذارید!»
دینو دولورنتیس در شهر «توری آنوزیاتا» در نزدیکی «ناپل» به دنیا آمد. او که یکی از هفت فرزند خانواده بود در پانزده سالگی مدرسه را ترک کرد و به عنوان یک فروشنده دوره گرد با پدرش که به کار تهیه و فروش ماکارونی اشتغال داشت به کار پرداخت. اما او که علاقه ای به این کار نداشت در نوجوانی وارد مدرسه بازیگری شد اما یک سال بعد متوجه شد که استعداد کافی برای بازیگری ندارد. دینو که از هواداران پروپاقرص سینما بود مدتی به عنوان سیاهی لشگر و مامور برق کشی در استودیوهای فیلمبرداری به کار پرداخت و چندی بعد یک شرکت کوچک تهیه فیلم را پایه گذاری کرد.
او بعدها با استودیوی «لوکس» به تهیه فیلم پرداخت و اولین فیلم او «برنج تلخ» دردهه چهل میلادی با موفقیت چشمگیری روبروشد. در این فیلم که درباره زنان برنج کار ایتالیا بود، سیلوانا منگانو که بعدها همسر دینو شد ایفای نقش می کرد. این دو صاحب چهار فرزند شدند ولی بعدها این ازدواج به جدائی انجامید. دینو در آمریکا با تهیه کننده ای به نام «مارتا شوماکر» ازدواج کرد.
http://www.voanews.com/persian/news/arts/Dinodelorentis-2010-11-11-107368918.html
دینو دو لورنتیس، تهیه کننده فیلم های پرهزینه هالیوود که نقش مهمی نیز در باز سازی صنعت سینمای ایتالیا پس از جنگ دوم جهانی داشت، روز چهارشنبه دهم نوامبر در سن ٩١ سالگی در منزل مسکونی خود در بورلی هیلز درگذشت.
دولورنتیس در یک دوران طولانی ٦٠ ساله توانست فیلم هایی از ژانرهای مختلف سینمایی از «جاده» فدریکو فلینی در سال گرفته تا نسخه تازه ای از «کینگ کونگ»را تهیه کند.
دینو دولورنتیس که یکی از آخرین سواران دوران طلائی فیلمسازی در هالیوود به شمار می رفت ، از اوائل دهه هفتاد به آمریکا نقل مکان کرد و تا سال ٢٠٠٧ به تهیه فیلم ادامه داد.
دولورنتیس با مشارکت «کارلو پونتی» تهیه کننده معروف دیگر آن دوران ، به تهیه فیلم های خارجی در ایتالیا پرداختند وبرخی از فیلم های مهم آن زمان چون «اولیسس» با شرکت کرک داگلاس، آنتونی کوئین و سیلوانا مانگانو و «جنگ و صلح» با شرکت ادری هیپورن از ساخته های این دو به شمار می رود. دولورنتیس و پونتی توانستند استانداردهای فیلمسازی موجود در ایتالیای آن زمان را به درجات بالاتری سوق بدهند و توجه جهانیان را به سینمای کارگردانان بزرگ این کشور چون ویتوریو دسیکا و روبرتو روسلینی جلب کنند.
دراوائل دهه شصت میلادی، دولورنتیس یک استودیوی عظیم و مجهز فیلمسازی در خارج ازشهر رم به نام «دینوچیتا» ساخت تا شرکت های فیلمسازی هالیوود که در آن دوران بدنبال اماکن فیلمبرداری در اروپا بودند بتوانند از تجهیزات آن استفاده کنند.
دولورنتیس شگردهای کم نظیری در ایجاد سرمایه برای ساختن فیلم به کار می برد ازجمله پیش فروش فیلم های هنوز ساخته نشده به کشورهای مختلف که امروزه یکی از راه های مرسوم برای تولید سرمایه فیلمسازی به شمارمی رود. به این طریق او توانست فیلم هایی چون «باراباس» با شرکت آنتونی کوئین و فیلم دیگری از ساخته های «روژه وادیم» کارگردان فرانسوی به نام «باربارلا» با شرکت جین فاندا را تهیه و تولید کند. او در همین دوران فیلم «رومئو و ژولیت» را نیز با کارگردانی «فرانکو زفیرلی» تهیه کرد.
دولورنتیس پس از فروختن استودیوی خود در حومه شهر رم و مهاجرت به ایالات متحده آمریکا در دهه هفتاد میلادی فیلم های برجسته ای چون «سرپیکو» با شرکت آل پاچینو و «سه روز کاندور» با بازی رابرت ردفورد و فی داناوی را تهیه کرد. با این همه نام او با برخی از ناموفق ترین فیلم های تاریخ سینما نیز گره خورده است. فیلم هایی چون «کینگ کونگ زنده می ماند» و «تای پن».
تا اواسط دهه هشتاد میلادی، دولورنتیس در صدر یک استودیوی عظیم 32 محل تولید و پخش فیلم در شهر «ویلمینگتون» در ایالت کارولینای شمالی نشسته بود. از فیلم های این دوره از زندگی تهیه کنندگی دولورنتیس می توان از فیلم «مخمل آبی» Blue Velvet دیوید لینچ نام برد. فیلمی که منتقدین از آن تقدیر کردند اما در گیشه شکست خورد.در نهایت استودیوی کارولینای شمالی بسته شد و دولورنتیس شرکت تازه ای به نام «دولورنتیس کامیونیکیشن» را پایه گذاری کرد.
او درسال ٢٠٠١ جایزه معتبر « یادبود جی تالبرگ» را دریافت کرد که هر سال از سوی گردانندگان جوایز اسکار برای تقدیر از تهیه کنندگان خلاق با کیفیت کاری برجسته به آن ها اهدا می شود. دولورنتیس که در دهه هشتاد میلادی به تبعیت آمریکا درآمد جوایز دیگری از جمله جایزه سینمایی «دیوید او سلزنیک» را برای هم بخشی های تاریخی به صنعت سینمای آمریکا، و هم چنین به عنوان یک هنرمند آینده نگر در صحنه سینمای جهانی دریافت کرد.
دولورنتیس به عنوان مردی که هرگز جواب «نه» را قبول نمی کند شناخته می شد. با این همه او همیشه هم پاسخ مثبت نمی گرفت. مثلا هنگامی که تصمیم گرفت بخش دومی برای فیلم ترسناک «سکوت بره ها» به نام «هانیبال» رابا شرکت «جودی فاستر» تهیه کند و با مخالفت این بازیگر روبرو شد تصمیم گرفت فیلم را با شرکت هنرپیشه دیگری بسازد و گفت:«وقتی پاپ می میرد، شما یک پاپ دیگر بجایش می گذارید!»
دینو دولورنتیس در شهر «توری آنوزیاتا» در نزدیکی «ناپل» به دنیا آمد. او که یکی از هفت فرزند خانواده بود در پانزده سالگی مدرسه را ترک کرد و به عنوان یک فروشنده دوره گرد با پدرش که به کار تهیه و فروش ماکارونی اشتغال داشت به کار پرداخت. اما او که علاقه ای به این کار نداشت در نوجوانی وارد مدرسه بازیگری شد اما یک سال بعد متوجه شد که استعداد کافی برای بازیگری ندارد. دینو که از هواداران پروپاقرص سینما بود مدتی به عنوان سیاهی لشگر و مامور برق کشی در استودیوهای فیلمبرداری به کار پرداخت و چندی بعد یک شرکت کوچک تهیه فیلم را پایه گذاری کرد.
او بعدها با استودیوی «لوکس» به تهیه فیلم پرداخت و اولین فیلم او «برنج تلخ» دردهه چهل میلادی با موفقیت چشمگیری روبروشد. در این فیلم که درباره زنان برنج کار ایتالیا بود، سیلوانا منگانو که بعدها همسر دینو شد ایفای نقش می کرد. این دو صاحب چهار فرزند شدند ولی بعدها این ازدواج به جدائی انجامید. دینو در آمریکا با تهیه کننده ای به نام «مارتا شوماکر» ازدواج کرد.
پستها
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر